Całe swe zawodowe życie związała z łódzką Wytwórnią Filmów Oświatowych. Jako montażystka debiutowała w 1956 roku przyrodniczym filmem Stanisława Kokesza „Mrówcze szlaki”, wyróżnionym dyplomami honorowymi na Kongresie Międzynarodowego Stowarzyszenia Filmu Naukowego w Amsterdamie oraz na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Edynburgu.

Ma na swym koncie blisko sto tytułów, niezwykle różnorodnych rodzajowo i gatunkowo, przede wszystkim wiele znakomitych filmów przyrodniczych, m.in.: „Puszczę Białowieską” (1964), „Wśród łąk i wód” (1974), „W krainie Czarnej Hańczy” (1974), „Bąki, bączki, ślepowrony” (1978) Włodzimierza Puchalskiego, „W Tatrzańskim Parku Narodowym” (1970) Janusza Czecza, „Opowieść o ptakach i ludziach” (1975), „Paradoks kozioroga” (1976), „Tam, gdzie Warta kończy swój bieg” (1977) Barbary Bartman-Czecz i Janusza Czecza, „Pingwiny z Wyspy Króla Jerzego” (1979) i „Przyrodę antarktycznej wyspy” (1980) Włodzimierza Puchalskiego i Ryszarda Wyrzykowskiego, „Na ptasim szlaku” (1977), „Azyl w nurcie Wisły” (1984) i „Ptaki Wisły” (1985) Barbary Bartman-Czecz. Zmontowała także kilka świetnych filmów o sztuce, m.in. słynną impresję poświęconą twórczości Franciszka Starowieyskiego – „Bykowi chwała” (1971) Andrzeja Papuzińskiego, uhonorowaną prestiżowymi nagrodami na festiwalach w Bilbao, Cork, Melbourne, Nyon, Paryżu, Krakowie i Zakopanem.

W dorobku montażowym Haliny Dejowej znajduje się również kilka krótko- oraz średniometrażowych filmów fabularnych wyreżyserowanych w łódzkiej wytwórni przez Wojciecha Fiwka, m.in. „Szansa Pigmeja” (1970), „Ewa + Ewa” (1970), „Antek” (1971), „Józia” (1977) oraz dwa seriale dla młodzieży – „Gruby” (1972) Fiwka oraz „Siedem stron świata” (1974) Fiwka i Tadeusza Junaka.