fot. SF Zebra
Krystyna Tunicka-Palluth: człowiek-orkiestra
Krystyna Tunicka-Palluth – znakomita reżyserka i montażystka dźwięku, autorka opracowania dźwiękowego bądź muzycznego kilkuset filmów, związana z Wytwórnią Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie, wieloletnia członkini Stowarzyszenia Filmowców Polskich, 15 września obchodzi swe urodziny.
Urodziła się 15 września 1934 roku w Pińsku. Jest absolwentką Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz Thomas Jefferson High School w Richmond (Wirginia). Całe swe zawodowe życie związała z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych i Fabularnych (do 1989 r. Wytwórnia Filmów Dokumentalnych), gdzie zajmowała się głównie opracowywaniem dźwiękowym bądź muzycznym realizowanych tam filmów, ale także reżyserią i montażem dźwięku. Ma na swym koncie pracę przy realizacji około trzystu filmów.
Zaczynała na początku lat 60. ubiegłego wieku, zajmując się dźwiękiem dokumentów m.in. Zbigniewa Raplewskiego („Araby”, 1963), Władysława Ślesickiego („Góra”, 1964), Ludwika Perskiego („Przeżyjmy to jeszcze raz”, 1964). Współpracowała z najwybitniejszymi polskimi dokumentalistami, m.in. Krystyną Gryczełowską („Nazywa się Błażej Rejdak, mieszka we wsi Rożnica w jędrzejowskim powiecie”, 1968), Marią Kwiatkowską („Bal w Pieskowej Skale ”, 1966), Władysławem Ślesickim („Rodzina człowiecza”, 1966), Tadeuszem Makarczyńskim („Gdy wszystko było pierwsze”, 1974), Marcelem Łozińskim („Film nr 1650”, 1976), Tadeuszem Pałką („Gospodarstwo II”, 1980), A. Markiem Drążewskim („Od nowa”, 1981), Grzegorzem Królikiewiczem („Rapsod”, 1988).
Pracowała nad filmami niezwykle różnorodnymi gatunkowo i rodzajowo, opracowywała muzycznie m.in. polsko-niemiecki dokument Andrzeja Brzozowskiego „Sygnowane: Andrzej Wajda” (1988), słynnych, nakręconych w gdańskiej stoczni, „Robotników ‘80” (1980) Andrzeja Chodakowskiego i Andrzeja Zajączkowskiego, uhonorowaną Złotym Smokiem w Krakowie impresję dokumentalną Jerzego Ziarnika „Patrzę na twoją fotografię” (1979), opracowywała dźwiękowo m.in. niezwykle ważny dokument „Okrągły stół” (1989) Tadeusza Pałki, animowany eksperyment „Witkacego wywoływanie duchów” (1989) Kazimierza Urbańskiego, montowała dźwięk fabularnej „Szkoły kochanków, czyli cosi fan tutte” (1987) Krzysztofa Tchórzewskiego, konsultowała muzycznie m.in. „Wigilię ‘81” (1982) Leszka Wosiewicza, „Diabła” (1985) Stanisława Różewicza, „Bohatera roku” (1986) Feliksa Falka oraz seriale „07 zgłoś się” (1976-87) Krzysztofa Szmagiera, Andrzeja Jerzego Piotrowskiego i Kazimierza Tarnasa, „Życie na gorąco” (1978) Andrzeja Konica, „Dom” (1980) Jana Łomnickiego. Można rzec, człowiek-orkiestra.
Zaczynała na początku lat 60. ubiegłego wieku, zajmując się dźwiękiem dokumentów m.in. Zbigniewa Raplewskiego („Araby”, 1963), Władysława Ślesickiego („Góra”, 1964), Ludwika Perskiego („Przeżyjmy to jeszcze raz”, 1964). Współpracowała z najwybitniejszymi polskimi dokumentalistami, m.in. Krystyną Gryczełowską („Nazywa się Błażej Rejdak, mieszka we wsi Rożnica w jędrzejowskim powiecie”, 1968), Marią Kwiatkowską („Bal w Pieskowej Skale ”, 1966), Władysławem Ślesickim („Rodzina człowiecza”, 1966), Tadeuszem Makarczyńskim („Gdy wszystko było pierwsze”, 1974), Marcelem Łozińskim („Film nr 1650”, 1976), Tadeuszem Pałką („Gospodarstwo II”, 1980), A. Markiem Drążewskim („Od nowa”, 1981), Grzegorzem Królikiewiczem („Rapsod”, 1988).
Pracowała nad filmami niezwykle różnorodnymi gatunkowo i rodzajowo, opracowywała muzycznie m.in. polsko-niemiecki dokument Andrzeja Brzozowskiego „Sygnowane: Andrzej Wajda” (1988), słynnych, nakręconych w gdańskiej stoczni, „Robotników ‘80” (1980) Andrzeja Chodakowskiego i Andrzeja Zajączkowskiego, uhonorowaną Złotym Smokiem w Krakowie impresję dokumentalną Jerzego Ziarnika „Patrzę na twoją fotografię” (1979), opracowywała dźwiękowo m.in. niezwykle ważny dokument „Okrągły stół” (1989) Tadeusza Pałki, animowany eksperyment „Witkacego wywoływanie duchów” (1989) Kazimierza Urbańskiego, montowała dźwięk fabularnej „Szkoły kochanków, czyli cosi fan tutte” (1987) Krzysztofa Tchórzewskiego, konsultowała muzycznie m.in. „Wigilię ‘81” (1982) Leszka Wosiewicza, „Diabła” (1985) Stanisława Różewicza, „Bohatera roku” (1986) Feliksa Falka oraz seriale „07 zgłoś się” (1976-87) Krzysztofa Szmagiera, Andrzeja Jerzego Piotrowskiego i Kazimierza Tarnasa, „Życie na gorąco” (1978) Andrzeja Konica, „Dom” (1980) Jana Łomnickiego. Można rzec, człowiek-orkiestra.
Jerzy Armata / SFP 15 września 2019 00:01
Pozostałe
