Allan Starski – prawda jest najważniejsza

„Scenografia filmowa ma dosyć proste zadanie: przekonać widza, że to, co ogląda, to prawda” – powiedział Allan Starski w rozmowie z Darkiem Kuźmą na łamach grudniowego numeru „Magazynu Filmowego”. I tej zasadzie pozostaje wierny przez całe swe twórcze życie. 1 stycznia ten wspaniały scenograf obchodzi swoje 80. urodziny.

Notabene, pierwszą dekorację filmową ujrzał mały Allan na planie „Zakazanych piosenek” (1946), dzięki ojcu poznał słynnych scenografów – Romana Manna i Anatola Radzinowicza. Bo choć urodził się w Warszawie, dzieciństwo spędził w Łodzi, w mieszkaniu przy ul. Prezydenta Gabriela Narutowicza 67, w którym często goszczono wiele znaczących postaci polskiego filmu. Nie wiedział zapewne wtedy, że niebawem sam stanie się jedną z nich. Zadebiutował na planie „Albumu polskiego” (1970) Jana Rybkowskiego, gdzie pełnił funkcję asystenta Haliny Dobrowolskiej i Jerzego Szeskiego, zaś pierwszą samodzielną scenografię wykonał trzy lata później do „Chłopców” Ryszarda Bera, telewizyjnej ekranizacji słynnego dramatu Stanisława Grochowiaka.
„U boku Wajdy Starski okazał się scenografem, jakiego potrzebowało modernizujące się kino polskie, które wychodziło z atelier do dekoracji plenerowych i adaptowanych wnętrz naturalnych. Dowiódł, że potrafi pracować skrupulatnie, a przy tym szybko, sprawnie i – w razie potrzeby – w niesprzyjających warunkach” – trafnie pisze Andrzej Bukowiecki w artykule „Allan, syn Ludwika” na łamach „Magazynu Filmowego” (nr 5/2015). Dodajmy, nie tylko kino polskie, bo poza wieloma udanymi rodzimymi realizacjami, m.in. „Sprawą Gorgonowej” (1977) Janusza Majewskiego, „Dziecinnymi pytaniami” (1981), „Barytonem” (1994) i „Jeziorem Bodeńskim” (1985) Janusza Zaorskiego, „Bez końca” (1994) Krzysztofa Kieślowskiego, „Dotkniętymi” (1988) Wiesława Saniewskiego, „Lawą” (1989) Tadeusza Konwickiego, „Historiami miłosnymi” (1997) Jerzego Stuhra, „Ukrytą grą” (2019) Łukasza Kośmickiego, ma Starski w swym artystycznym dorobku wiele znakomitych dokonań na arenie międzynarodowej, m.in. „Europę, Europę” (1990) i „Plac Waszyngtona” (1991) Agnieszki Holland, „Olivera Twista” (2005) Romana Polańskiego, „Hannibala. Po drugiej stronie maski” (2007) Petera Webbera, „The Cut” (2014) Fatiha Akina.