Edyta Wróblewska – z dokumentu do fabuły

Edyta Wróblewska to artystka iście renesansowo uzdolniona oraz wszechstronnie wykształcona. Jest absolwentką kursu Doc Pro i Studia Prób w Szkole Wajdy w Warszawie, realizacji obrazu telewizyjnego i filmowego w Camerimage Film School w Toruniu, a także Szkoły Głównej Handlowej i Francuskiego Instytutu Zarządzania. Podczas studiów była aktorką Studenckiego Teatru Prób, kierowała Dyskusyjnym Klubem Filmowym „Overground”, działającym w Szkole Wyższej Handlowej, prowadziła warsztaty filmowe dla dorosłych i dla dzieci. Przez kilka lat pracowała w firmach medialnych (Agora SA, Wizja TV / Atomic TV, „The Warsaw Voice”).

W Szkole Wajdy zrealizowała „Ćwiczenie trzecie”, które weszło w skład nowelowej etiudy „Cisza. Sześć ćwiczeń dokumentalnych” (2003), wyróżnionej na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym „Etiuda & Anima” w Krakowie (2003) i MFF „Aye Aye” w Nancy-Lorraine (2004). Jej samodzielna etiuda „Kiedy będziesz?” (2004) dostała III Nagrodę na Festiwalu Filmu Niezależnego i Amatorskiego KAN we Wrocławiu (2005).

Wróblewska ma na swym koncie kilka dokumentów, m.in.: „PRL de luxe” (2008), efektowną opowieść o Crazym Mike’u, który organizuje wycieczki dla zachodnich turystów do Nowej Huty, mające przybliżyć im egzotyczne uroki peerelowskiego życia, „Alę z elementarza” (2010), historię dr Aliny Margolis-Edelman, która była pierwowzorem bohaterki słynnego „Elementarza” Mariana Falskiego, „Zygmunta Hübnera. Grę z rzeczywistością” (2017), przenikliwy portret jednego z najwybitniejszych polskich reżyserów teatralnych, świetnego aktora i niezapomnianego pedagoga. Ten pierwszy nagrodzono na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” (2008) oraz krakowskiej „Etiudzie & Animie” (2008), ten drugi – również w Koszalinie (2010), a także na Festiwalu Filmów Optymistycznych „Multimedia Happy End” w Częstochowie (2011) i Międzynarodowym Festiwalu Filmowym „Żydowskie Motywy” w Warszawie (2012), a ten trzeci – na chicagowskim Festiwalu Filmu Polskiego w Ameryce (2013).

Szczególnie jest mi bliski dokument zatytułowany „Małe Instrumenty” (2013), poświęcony słynnemu wrocławskiemu zespołowi grającemu wyłącznie na tytułowych małych instrumentach. Ten niekonwencjonalny ansambl pierwszy koncert zagrał w 2007 roku na retrospektywie Juliana Józefa Antonisza podczas wrocławskiego festiwalu Nowe Horyzonty. I od tego występu we Wrocławskim Teatrze Lalek zaczęła się jego międzynarodowa kariera. Film Wróblewskiej został wyróżniony na Chicago International Movies & Music Festival (2015).

Ostatnio reżyserka, specjalizująca się do tej pory w dokumencie, spróbowała swych sił w fabule, realizując krótkometrażową „Drogę” (2021) w działającym w strukturach Stowarzyszenia Filmowców Polskich – Studiu Munka.