Paweł Mantorski na filmowym i telewizyjnym planie

Paweł Mantorski pochodzi z Piotrkowa Trybunalskiego. Jest absolwentem Studium Podstawowych Problemów Techniki na Politechnice Warszawskiej (1974) oraz Wyższego Studium Zawodowego Organizacji Produkcji Filmu i Telewizji Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1977).

Z kinematografią związał się jeszcze przed dyplomem w łódzkiej uczelni, podejmując pracę w pionie produkcyjnym serialu Janusza Morgensterna „Polskie drogi” (1976-1977). Jako II kierownik produkcji zadebiutował w głośnym dokumencie fabularyzowanym Marcela Łozińskiego „Jak żyć” (1977), który zamiast na ekrany został skierowany przez cenzurę na półkę (do premiery doszło dopiero w 1981 roku). Funkcję II kierownika produkcji pełnił Mantorski jeszcze podczas realizacji kilkunastu filmów, zarówno telewizyjnych (m.in. „Ślepy bokser” Marka Nowickiego, 1976; „Nieproszony gość” Feliksa Falka, 1986), jak i kinowych (m.in. „Widziadło” Marka Nowickiego, 1983; „Bohater roku” Feliksa Falka, 1986; „Krótki film o zabijaniu” i „Krótki film o miłości” Krzysztofa Kieślowskiego, 1987-1988), a także seriali telewizyjnych (m.in. „Punkt widzenia” Janusza Zaorskiego, 1980).

Jako samodzielny kierownik produkcji zadebiutował w serialu Radosława Piwowarskiego i Krzysztofa Grubera „Aby do świtu…” (1983). Tę funkcję sprawował w trakcie realizacji kilkudziesięciu kinowych i telewizyjnych tytułów, jest wśród nich wiele głośnych fabuł (m.in. „Weiser” Wojciecha Marczewskiego, 2000; „Enen” Feliksa Falka, 2009; „Różyczka” Jana Kidawy-Błońskiego, 2010; „W imieniu diabła” Barbary Sass, 2011; „Piąta pora roku” Jerzego Domaradzkiego, 2012; „Czarny mercedes” Janusza Majewskiego, 2019), dokumentów (m.in. „Ostatni klezmer” Janusza Majewskiego, 2017), jak i seriali (m.in. „Miodowe lata”, 1998-2003; „Kasia i Tomek”, 2002-2003; „Ranczo”, 2006-2009; „Dziewczyny ze Lwowa”, 2017-2019), a także kilkudziesięciu spektakli telewizyjnych realizowanych w ramach projektu Teatroteka.

Mantorski był również producentem wielu popularnych seriali, m.in. „Camera Cafe” (2004), „Ranczo” (2006-2016), „Ludzie Chudego” (2010-2011) i „Dziewczyny ze Lwowa” (2015-2019). „Ranczo” stało się także festiwalowym hitem, na Festiwalu Dobrego Humoru w Trójmieście zostało uhonorowane statuetką Melonika (2006), na cieszyńskich Wakacyjnych Kadrach dostało Złotą Podkowę, w Lubomierzu na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Komediowych – dwa Kryształowe Granaty (2009, 2010), ma na swym koncie także Telekamerę, nagrodę przyznawaną przez czytelników pisma „Tele Tydzień” (2009).