Małgorzata Staroń – filmowa lekcja

W swej firmie Małgorzata Staroń wyprodukowała m.in. „Argentyńską lekcję” (2011) i „Braci” (2015) Wojciecha Staronia, a także „Sześć tygodni” (2009) Marcina Janosa Krawczyka i „Moją bezsenną ciemność” (2019) Ryszarda Lenczewskiego. Na filmy Staronia spadła istna lawina festiwalowych laurów: „Argentyńską lekcję” nagrodzono m.in. w Krakowie, Guangzhou, Lipsku, Mińsku (2011), Batumi, Chicago, Kijowie, Montrealu, Padwie, Skopje i Wiedniu (2012), a „Braci” – w Lipsku, Locarno, Mińsku (2015), Chicago, Krakowie i Tbilisi (2016).

Jako koproducent ma Małgorzata Staroń na swym koncie kilka interesujących pełnometrażowych fabuł, m.in.: polsko-francusko-meksykańsko-niemiecką „Nagrodę” (El Premio; 2011) Pauli Markovitch,  ze wspaniałymi zdjęciami Wojciecha Staronia, uhonorowanymi Srebrnym Niedźwiedziem na Berlinale (2011), łotewsko-estońsko-polski „Świt” (Ausma; 2015) Laili Pakalniny, tym razem zdjęcia Staronia nagrodziła Łotewska Akademia Filmowa (2016), a także PSC (2018) oraz festiwal w Tallinie (2015), argentyńsko-brazylijsko-francusko-polsko-niemiecko-duńską „Rodzinę na sprzedaż” (Una especie de familia; 2017) Diego Lermana, obsypaną nagrodami w San Sebastian i Chicago, a także przez Argentyńską Akademię Filmową (oczywiście z nagrodą za najlepsze zdjęcia dla polskiego operatora), i niemiecko-polsko-holenderskie „Pod słońce” (Sunburned; 2019) Caroliny Hellsgard, na które spadł grad trofeów na Festiwalu dla Dzieci i Młodzieży „Kino w trampkach” w Warszawie (2020).

Małgorzata Staroń jest nie tylko znakomitą producentką, ale i świetną… operatorką dźwięku. I to nie jedynie na planie filmów męża. Pracowała także w ekipach dźwiękowych wielu znaczących dokumentów, m.in. „Warszawy do wzięcia” (2009) Karoliny Bielawskiej i Julii Ruszkiewicz, „Będziesz legendą, człowieku” (2012) Marcina Koszałki, „Czasu niedokończonego” (2015) Dariusza Gajewskiego, „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham” (2016) Pawła Łozińskiego, a także fabuły Joanny Kos-Krauze i Krzysztofa Krauzego „Ptaki śpiewają w Kigali” (2017).    

A tak naprawdę do filmu trafiła dość przypadkowo, jest bowiem absolwentką lingwistyki stosowanej na Uniwersytecie Warszawskim (1996). Po studiach postanowiła pojechać na Syberię jako nauczycielka języka polskiego. Towarzyszył jej Wojtek, świeżo upieczony absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej Szkoły Filmowej. Ona zamierzała uczyć tam polskiego, jemu marzył się film o  nauczycielce pracującej gdzieś na krańcu świat. I tak powstała „Syberyjska lekcja”, wzruszający dokument o marzeniach, ideałach i poczuciu szczęścia. „Odzyskałam tu spokój, zyskałam dzięki mojej pracy jakąś nadzwyczajną moc, dzięki której jestem szczęśliwa” – wyznaje bohaterka filmu, wyjeżdżając z Syberii. Już jako młoda mężatka, żona Wojtka Staronia, z którym stworzyła tak fantastyczny filmowy tandem, właśnie tam gdzieś na krańcu świata.