Michał Grzelak – między dokumentem a fabułą

Michał Grzelak urodził się we Wrocławiu. Jest absolwentem Wydziału Reżyserii Dźwięku Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie (1976). Z filmem związał się zaraz po studiach, wchodząc do ekipy serialu telewizyjnego Janusza Morgensterna „Polskie drogi” (1976-1977), gdzie praktycznie uczył się zawodu pod okiem znakomitych dźwiękowców – Michała Żarneckiego i Lecha Brańskiego. Pracował także w pionie dźwiękowym dwóch pełnometrażowych fabuł: „Biletu powrotnego” (1978) Ewy i Czesława Petelskich oraz „…gdziekolwiek jesteś, Panie Prezydencie…” (1978) Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego.

Jako operator dźwięku zadebiutował w – wyróżnionej na festiwalu w Mannheim – krótkometrażowej fabule Mieczysława Lewandowskiego „Sztucer” (1977), zrealizowanej w łódzkim Studiu Małych Form Filmowych „Se-Ma-For”. Ma na swym koncie filmy fabularne, m.in. „Tajemnice Enigmy” (1979) Romana Wionczka, „Ciosy” (1980) Gerarda Zalewskiego, „W obronie własnej” (1981) Zbigniewa Kamińskiego, „Cień” 91981) Andrzeja Domalika, a także dokumentalne, m.in. „Pielgrzyma” (1979) Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego, „Próbę materii” (1981) Kazimierza Karabasza, „Nie bój się tego…” (1982) Andrzeja Domalika. Na szczególną uwagę zasługuje „Przewodnik” (1984) Tomasza Zygadły, niekonwencjonalny portret Piotra Skrzyneckiego, spiritus movens słynnego krakowskiego kabaretu Piwnica pod Baranami, zrealizowany w warunkach niemal konspiracyjnych w czasie stanu wojennego.