Nie żyje Anna Górna-Zając

Nabożeństwo żałobne odbędzie się 26 stycznia 2021 r. o godz. 14:00 w kościele św. Karola Boromeusza - Stare Powązki, po którym nastąpi odprowadzenie na cmentarz miejscowy do grobu rodzinnego.

***

Anna Górna-Zając urodziła się w 1944 roku w Mińsku Mazowieckim. W 1970 roku ukończyła Wydział Reżyserii PWSFTviT w Łodzi. Pięć lat później została przyjęta do Koła Młodych Stowarzyszenia Filmowców Polskich – z jej deklaracji odczytujemy, że rekomendowali ją Kazimierz Kutz i Piotr Andrejew.

Anna Górna Zając  w kinie Kultura, fot. Jacek Czerwiński

Na początku związana była z WFD w Warszawie i Telewizją Warszawa. Filmowi dokumentalnemu została wierna całe życie. Jako reżyser, realizator i scenarzystka stworzyła kilkadziesiąt filmów, z czego dużą część ze swoim mężem, zmarłym w 2009 roku Lubomirem Zającem. I wiele z nich w Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi. Jak „Stowarzyszenie Teatralne Gardzienice”, za które w 1982 roku wraz z Lubomirem otrzymali Srebrnego Smoka w Międzynarodowym Konkursie Filmów Krótkometrażowych w Krakowie. Pięknie o tym duecie pisał Jerzy Armata:  "Często dzielili się swoim zachwytem, jak choćby w <<Do schyłku dnia>> (1976), poetyckiej impresji nakręconej w okolicach rozwidlenia Biebrzy i Narwi, <<A za tą górą czeka jesień>> (1977), zrealizowanej w malowniczym zakątku Beskidu Niskiego, czy w <<Pięknie ocalonym>> (1997) poświęconym… dawnym portretom trumiennym, dziełom anonimowych mistrzów XVI i XVII stulecia.

Temat sztuki był jej bliski całe życie. Wśród dziesiątek jej filmów, te zajmują miejsce poczesne: „Przychodzimy, odchodzimy… czyli Piwnica pod Baranami” (1977), „Poza muzyką” (1987) i „Tyle jest muzyki” (1994) o Krzysztofie Pendereckim, „Maciej Prus. Zrozumieć <<Dziady>>”(1985), „Aby przypodobać się cieniowi” (1991) – rozmowa ze Zbigniewem Herbertem, „Pan Tadeusz czyli matecznik” (1998), zrealizowany z Pawłem Kędzierskim. Historia, ludzie, miejsca, ich kultura i małe duże światy – to ją interesowało, jak w polsko-ukraińskim dokumencie „Bliscy i dalecy” (2001) czy „Zmęczeni dyktaturą” (1990) o Poznaniu’56.

Z Markiem Drążewskim na pokazie wspomnieniowym filmów Pawła Kędzierskiego, fot. Borys Skrzyński

Ostatni film wyreżyserowała w 2001 roku. Nie zatrzymała się. Współpracowała przy różnych projektach filmowych, konsultowała dokumenty. Całym sercem poświęciła się pracy na rzecz środowiska filmowego. Kochała Stowarzyszenie Filmowców Polskich. Należała do inicjatorek Dyskusyjnego Klubu Filmowego SFP. Zajmowała się sprawami starszych członków naszej organizacji. Słuchała ich problemów, pomagała, informowała. Była łączniczką i przyjaciółką. Zawsze pełna energii i nowych pomysłów.

Będzie nam Jej bardzo brakowało.