Włodzimierz Gołaszewski – po obu stronach kamery

Włodzimierz Gołaszewski urodził się 10 stycznia 1951 roku w Łodzi. Jest absolwentem Wydziału Aktorskiego łódzkiej Szkoły Filmowej (1975). I od aktorstwa zaczynają się jego związki z kinematografią. W 1976 roku zagrał epizod w polsko-norweskim filmie biograficznym „Dagny” Haakona Sandoya, poświęconym towarzyszce życia Stanisława Przybyszewskiego, a rok później w debiutanckiej fabule Janusza Kijowskiego „Indeks”, która – z powodów cenzuralnych – musiała poczekać na premierę cztery lata (1981). Zagrał w kilku filmach kinowych, m.in. w wyreżyserowanych przez siebie „Dłużnikach śmierci” (1985) wcielił się w żołnierza wyklętego „Groma”, a w „Szwedach w Warszawie” (1991) w pułkownika Rawicza. Pojawił się też w wielu serialach, m.in. „Rodzie Gąsieniców” (1979) Konrada Nałęckiego, „Białym tangu” (1981) Janusza Kidawy, a także w „Klanie” (1997-2001), „Na Wspólnej” (2003-2020), „Kryminalnych” (2005), „Barwach szczęścia” (2008), „Prawie Agaty” (2012-2013).

Aktorstwo Gołaszewskiemu jednak nie wystarczało. W 1976 roku asystował Gerardowi Zalewskiemu przy realizacji telewizyjnej fabuły „Zielone – minione…”, a dwa lata później w pracy nad jego pełnometrażowym debiutem kinowym „Znaki zodiaku”. Na planie telewizyjnego filmu „Trochę wielkiej miłości” (1976) Pawła Kędzierskiego, „Indeksu” (1977) Kijowskiego, „Katastrofy w Gibraltarze” (1983) Bohdana Poręby, a także serialu „Ród Gąsieniców” (1979) pełnił funkcję II reżysera.

Jako reżyser zadebiutował krótką fabułą telewizyjną „Gdzie szukać szczęścia” (1981). Dwa lata później zrealizował pełnometrażowych „Dłużników śmierci” (1983), pełną suspensu i dramatycznych zwrotów akcji opowieść o zbrojnym podziemiu działającym po zakończeniu II wojny na Białostocczyźnie, a w 1991 roku – „Szwedów w Warszawie”, ekranizację powieści Walerego Przyborowskiego, rozgrywającej się w połowie wieku siedemnastego, kiedy to wojska szwedzkie pod wodzą Karola Gustawa napadły na osłabione wojnami i wewnętrznymi konfliktami państwo polskie. Film ten przyniósł mu nagrodę jury dziecięcego – Marcinek na 12. Festiwalu Polskich Filmów dla Dzieci i Młodzieży w Poznaniu (1992). Ma na swym koncie także realizację filmów dokumentalnych, m.in. „Wilhelms-Haven – miasto Morza Północnego” (1987), uhonorowane I Nagrodą na Festiwalu Filmowym „Ludzie i Morze” w Gdyni (1988), i „Misjonarzy” (1993; współreżyseria: Stefan Truszczyński), nagrodzonych na Międzynarodowym Katolickim Festiwalu Filmów i Multimediów w Niepokalanowie (1994).