Z Andrzejem Dudzińskim jest pewien problem…

Andrzej Dudziński pochodzi z Sopotu. Studiował architekturę na Politechnice Gdańskiej oraz architekturę wnętrz i grafikę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, a studia zakończył w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni plakatu Henryka Tomaszewskiego. Już jako student zamieszczał rysunki w miesięczniku „Polska” oraz w tygodnikach „Szpilki” i „Kultura”.

Po studiach wyjechał do Londynu, gdzie współpracował z  undergroundowymi pismami „OZ”, „Ink”, „Frendz” i „Time Out”, po powrocie do kraju związał się ze „Szpilkami”, gdzie co tydzień rysował Dudiego – rozczochranego nielota kontestującego peerelowską rzeczywistość. Współpracował także z „Literaturą”, „Kulisami” i „Polityką”. Zajął się też tworzeniem plakatów teatralnych i filmowych, scenografią teatralną i pracą nad czołówkami filmowymi.

W 1977 roku został zaproszony do Aspen w Kolorado na Międzynarodową Konferencję Dizajnu. Pobyt w Stanach się przedłużył, zamieszkał w Nowym Jorku, przez 25 lat rysował dla czołowych pism amerykańskich, m.in. „The Atlantic Monthly”, „The Boston Globe”, „Newsweek”, „The New York Times”, „Playboy”, „Rolling Stone”, „Vanity Fair”, „The Washington Post” i „Time”. Jego rysunki można odnaleźć również w wielu pismach europejskich. Zajmował się projektowaniem kampanii promocyjnych dla m.in. AT&T, Conde Nast, IBM, Deutsche Telekom i Royal Bank of Scotland, a także pracą pedagogiczną w nowojorskiej Parsons School of Design.

Wystawiał w wielu słynnych galeriach, po powrocie do Polski związał się z warszawską Galerią Grafiki i Plakatu i Galerią Miejską w Tarnowie. Nawiązał bliską współpracę z „Tygodnikiem Powszechnym”, na łamach którego rysował Pokraka, sarkastycznego następcę Dudiego. W 2009 roku nakładem krakowskiego Wydawnictwa Literackiego ukazał się „Mały alfabet Magdy i Andrzeja Dudzińskich”, a sześć lat później rysownik zadebiutował jako dokumentalista filmem „Mój ojciec Staś” (2015), poświęconym Stanisławowi Dygatowi, według scenariusza Magdy Dygat, córki pisarza i swej żony.

Andrzej Dudziński jest bohaterem efektownego dokumentu Małgorzaty Łupiny „Dudi” (2006), w którym sam wyreżyserował sekwencję animowaną „Dłuży się doży”, uhonorowanego nagrodą Stowarzyszenia Filmowców Polskich dla najlepszego filmu rodzimej produkcji na Międzynarodowym Festiwalu Animacji „ReAnimacja” w Łodzi. Rok wcześniej na Krakowskim Festiwalu Filmowym „Dudi” dostał Nagrodę Prezesa SFP. Warto jeszcze wspomnieć o dokumencie „Jonasz w Brzuchu wieloryba” (2015) Krzysztofa Wierzbickiego, poświęconym Jonaszowi Kofcie, w którym tego wspaniałego poetę, pieśniarza i kabareciarza wspominają jego bliscy i przyjaciele, w tym Andrzej Dudziński. Mówi pięknie i przejmująco.

Janusz Głowacki w filmie „Dudi” mówi: „Problem z nim jest taki, że on wszystko robi znakomicie". I jest to problem nierozwiązywalny. Wszystkiego najlepszego, Panie Dudi!