Nie żyje Włodzimierz Rekłajtis, legendarny kierownik Archiwum WFDiF

Urodził się w Katowicach 3 sierpnia 1929 roku. "Włodzimierz Rekłajtis, jako znawca polskiego filmu i historii, był również konsultantem i współautorem licznych filmów dokumentalnych, seriali oraz programów telewizyjnych - napisano na stronach Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie" - przypomina na swoich stronach Wytwórnia.

Nazwisko Rekłajtisa w istocie widnieje w czołówkach wielu filmów, podczas realizacji których pracował jako konsultant. Były to oczywiście filmy o tematyce historycznej, głównie dokumenty, m.in. „Powrót arystokratów” (1992) Natalii Korynckiej-Gruz, „Melchior Wańkowicz. Opowieść o bitwie” (1992) Jerzego Passendorfera, „Pod obcym niebem” (1992) i „Bitwa warszawska 1920” (1993) Zbigniewa Wawera, „AK. Armia podziemna” (1995) i „Wokół Ostrej Bramy” (1996) Józefa Gębskiego, „Dar wolności” (2000) Grzegorza Kędzierskiego i Andrzeja Piekutowskiego, ale także filmy i seriale fabularne, m.in. „…gdziekolwiek jesteś, panie prezydencie” (1978) Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego, „Misja” (1980) Pawła Komorowskiego, „Dom” (1982-1996) Jana Łomnickiego. Rekłajtis współpracował realizatorsko przy pracy nad dwuczęściowym dokumentem A. Marka Drążewskiego poświęconym genezie II wojny światowej – „…i zdrada” (1991), a także nad ośmioodcinkowym serialem biograficznym Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego „Marszałek Piłsudski” (2001). Ma na swym koncie – jako współscenarzysta i współreżyser – kilka znaczących dokumentów, m.in. „3 Maja” (2000), „Kardynał Stefan Wyszyński” (2000), „Ostatni bój warszawskiego getta” (2003), „Powstanie warszawskie” (2004).

Włodzimierz Rekłajtis był człowiekiem - legendą, znającym każdy zakątek przepastnych archiwów ośrodka na Chełmskiej."Kompetentny i mądry człowiek, skarbnica wiedzy na temat polskiego kina", wspominają go znajomi i współpracownicy.

"Posiadamy w naszym archiwum nie tylko filmy dokumentalne, które powstały w WFDiF, Kroniki, materiały, które nie trafiły do cotygodniowych wydań z różnych względów, ale również bogate zbiory filmowych archiwaliów. Mamy w swych zbiorach około 600 fabuł. I udostępniamy to bogactwo zainteresowanym" - mówił na łamach "Rzeczpospolitej" z okazji 50-lecia WFDiF w 1999 roku. "Zapis wydarzeń utrwalonych na taśmie światłoczułej jest znacznie trwalszy niż na VHS. Jeżeli mamy archiwalne zasoby traktować jak skarbnicę narodowej kultury, nie można jej zostawić samej sobie. Przecież to nasza historia zapisana na taśmie filmowej" - przekonywał w rozmowie z Jolantą Gajdą-Zadworną.

- Był dobrym człowiekiem, dobrym kierownikiem, dzięki jego inicjatywie, Archiwum wzbogacało się o wiele pozycji, któych by nie było, gdyby nie jego dobra wola i wspaniałe kontakty. Miał ze wszystkimi dobre relacje - mówi bliska współpracowniczka Włodzimierza Rekłajtisa Ewa Ferency z WFDiF. W czasie stanu wojennego z wielkim zaangażowaniem pomagał potrzebującym, przygotowywał paczki, załatwiał węgiel na zimę, wciągał w tę akcję pomocy coraz to kolejne osoby. - To  był człowiek z otwartym sercem - dodaje Ewa Ferency.

Włodzimierz Rekłajtis, fot. WFDiF Jerzy Armata nazwał raz Włodzimierza Rekłajtisa "chodzącą encyklopedią filmowej archiwistyki".

"Pamiętam, jak przed laty, przygotowując w krakowskim Klubie pod Jaszczurami retrospektywny przegląd poświęcony Wiesławowi Dymnemu, zwróciłem się o pomoc do Włodzimierza Rekłajtisa, który wówczas pełnił funkcję dyrektora WFDiF, otrzymałem od niego natychmiast ewidencję wszystkich pojawień się krakowskiego artysty w archiwalnych materiałach, jakimi dysponowała warszawska wytwórnia, łącznie z tematem Polskiej Kroniki Filmowej, w którym na ścianie filmowanego wnętrza… wisiała fotografia Dymnego" - wspominał nasz redakcyjny kolega.

  Uhonorowany został m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Honorową za Zasługi dla Warszawy, Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury, Honorową Odznaką za Zasługi dla Archiwistyki.

Włodzimierz Rekłajtis zmarł 2 grudnia 2020 roku w Warszawie.