Barbara Komosińska – budowanie na ekranie

Barbara Komosińska urodziła się 22 listopada 1945 roku w Zabrzu. Jest absolwentką architektury na Politechnice Wrocławskiej. Z kinematografią związała się już w latach 70. ubiegłego wieku, pracując w pionie scenograficznym i dekoratorskim m.in. „Zarazy” (1971) Romana Załuskiego, polsko-jugosłowiańskiego „Zapachu ziemi” (1977) Dragovana Jovanovicia, „Kung-fu” (1979) Janusza Kijowskiego oraz serialu Stanisława Lenartowicza „Strachy” (1979), efektownej ekranizacji znanej powieści Marii Ukniewskiej. Znalazła się także w zespole scenograficznym m.in.  „Wielkiego biegu” (1981) Jerzego Domaradzkiego, francuskich „Biesów” (1988) Andrzeja Wajdy, biograficznego serialu Jana Łomnickiego „Modrzejewska” (1989), a także „Na srebrnym globie” (1976-1987) Andrzeja Żuławskiego, przerwanej w trakcie zdjęć  adaptacji „Trylogii księżycowej” Jerzego Żuławskiego.

Jako samodzielna dekoratorka wnętrz zadebiutowała w 1981 roku na planie „On, ona, oni”, trzynowelowego filmu dyplomowego Włodzimierza Szpaka, Krzysztofa Tchórzewskiego i Andrzeja Mellina, studentów łódzkiej Szkoły Filmowej, a jako scenografka cztery lata później w telewizyjnym „Domu Sary” (1985) Zygmunta Lecha, opartym na motywach opowiadania Stefana Grabińskiego, międzywojennego pisarza, uznawanego za pioniera rodzimej literatury science fiction.

Komosińska ma na swym koncie ponad 30 filmów i seriali telewizyjnych: jako dekoratorka wnętrz m.in. „Yesterday” (1984) i „Pociąg do Hollywood” (1987) Radosława Piwowarskiego, „Maszynę zmian” (1995) Andrzeja Maleszki, a jako scenografka m.in. „Zmienników” (1986) Stanisława Barei, „Pograbka” (1992) Jana Jakuba Kolskiego, „Prowokatora” (1995) Krzysztofa Langa, „Erratum” 2010) Marka Lechkiego, „Yumę” (2012) Piotra Mularuka. Scenografia do „In flagranti” (1991) Wojciecha Biedronia przyniosła jej nagrodę na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, a scenografia do telewizyjnego „Domu Pirków” (1998) Grażyny Popowicz – statuetkę Poznańskich Koziołków na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Młodego Widza „Ale Kino!” (1998).