Ewa Krauze – skazana na kino

Ewa Krauze jest absolwentką Wydziału Tkaniny i Ubioru Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi oraz Wydziału Mody i Grafiki Żurnalowej Hochschule für Angewandte Kunst w Berlinie. Z kinem związała się zaraz po studiach, debiutując jako autor kostiumów w telewizyjnym dokumencie fabularyzowanym Krzysztofa Riege „Bitwa pod Cedynią” (1977) oraz w jednym z odcinków cyklu Grzegorza Lasoty „Parada oszustów”, zatytułowanym „Ładny gips” (1978). Jej pierwszym pełnometrażowym filmem kinowym był znakomity debiut Filipa Bajona „Aria dla atlety” (1979), nagrodzony w San Sebastian, San Remo, Gdańsku i Koszalinie, gdzie współtworzyła kostiumy z Małgorzatą Braszką.

Ewa Krauze ma na swym koncie kostiumy do ponad pięćdziesięciu – niezwykle różnorodnych pod względem treści, gatunku i rozmachu inscenizacyjnego – filmów i seriali, a także do ponad siedemdziesięciu telewizyjnych spektakli teatralnych. Pracowała m.in. z Filipem Bajonem („Wizja lokalna 1901”, 1980; „Limuzyna Daimler-Benz”, 1981), Piotrem Szulkinem („Wojna światów – następne stulecie”, 1981; „O-bi, o-ba. Koniec cywilizacji”, 1984; „Ga, ga. Chwała bohaterom”, 1985), Wiesławem Saniewskim („Nadzór”, 1983), Tomaszem Zygadłą („Sceny dziecięce z życia prowincji”, 1985), Radosławem Piwowarskim („Pociąg do Hollywood”, 1987), Wojciechem Marczewskim („Ucieczka z kina Wolność”, 1990), Jerzym Skolimowskim („Ferdydurke”, 1991), Robertem Glińskim („Wszystko, co najważniejsze…”, 1992), Janem Kidawą- Błońskim („Różyczka”, 2010).

Dwukrotnie została nagrodzona na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni – w 1990 roku za kostiumy do „Pożegnania jesieni” (1990) Mariusza Trelińskiego i piętnaście lat później za kostiumy do „Skazanego na bluesa” (2005) Jana Kidawy-Błońskiego. Pięć nominacji do nagród Polskiej Akademii Filmowej – w 2001 za kostiumy do „Prymasa. Trzech lat z tysiąca” (2000) Teresy Kotlarczyk, dwa lata później za „Dzień świra” (2002) Marka Koterskiego, w 2006 za „Skazanego na bluesa”, w 2008 za niemiecko-polski „Strajk” (2006) Volkera Schlöndorffa, w 2019 za „Kamerdynera” (2018) Filipa Bajona – przyniosło jej dwie statuetki Orłów („Skazany na bluesa”, „Kamerdyner”).

W kilku filmach Krauze pracowała jako scenografka oraz dekoratorka wnętrz, a w serialu Adka Drabińskiego „Życie nad rozlewiskiem” (2011) oraz komedii Jacka Gąsiorowskiego „Tak tak” (1991) nawet zagrała epizodyczne role.