Andrzej Serdiukow – wierny kinu i Warszawie

Jest absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Całe zawodowe życie wypełnił mu jednak film. Zaraz po studiach znalazł miejsce w ekipach wielu filmów i spektakli telewizyjnych, m.in. „Ucieczki z Betlejemu” (1975) Janusza Kondratiuka, „Tylko Beatrycze” (1975) Stefana Szlachtycza, „Spokoju” (1976) Krzysztofa Kieślowskiego. W 1978 roku zadebiutował jako II kierownik produkcji na planie „Doroty” (1978) Gerarda Zalewskiego, a dziesięć lat później po raz pierwszy pełnił funkcję samodzielnego kierownika produkcji podczas realizacji „Meczu” (1988) Roberta Tutaka.

W latach 2000-2002 był szefem produkcji Telewizyjnej Agencji Produkcji Teatralnej i Filmowej Telewizji Polskiej, w latach 2002-2005 – dyrektorem Agencji Filmowej i przewodniczącym Kolegium Filmowego TVP, a w latach 2006-2008 – Doradcą Zarządu ds. Produkcji Filmowej oraz Głównym Specjalistą ds. Programowych. Po odejściu z TVP został prezesem zarządu i dyrektorem programowym firmy Syrena Films (2008-2011), a obecnie – od roku 2012 – pełni funkcję dyrektora zarządzającego Film Point Group.

Zajmuje się nie tylko produkcją, ale i dystrybucją filmów. To jemu polskie kina zawdzięczają tak znakomite filmy, jak m.in. „Gomorra” (2008) Matteo Garrone, „Prorok” (2009) Jacques’a Audiarda, „Wielkie piękno” (2013) Paola Sorrentino, „Zimowy sen” (2014) Nuriego Bilge Ceylana, „Złodziejaszki” (2018) Hirokazu Koreedy.

Jako producent i koproducent ma na swym koncie kilkadziesiąt filmów, w tym tak znaczących, jak m.in. „Pornografia” (2003) Jana Jakuba Kolskiego, „Żurek” (2003) Ryszarda Brylskiego, „Pogoda na jutro” (2003) Jerzego Stuhra, „Wesele” (2004) Wojciecha Smarzowskiego, „Mój Nikifor” (2004) Krzysztofa Krauzego, „Komornik” (2005) Feliksa Falka, „Skazany na bluesa” (2005) i „Gwiazdy” (2017) Jana Kidawy-Błońskiego, „Jestem” (2005) Doroty Kędzierzawskiej, „Rewers” (2009) Borysa Lankosza, „Essential Killing” (2010) Jerzego Skolimowskiego, „Płynące wieżowce” (2013) Tomasza Wasilewskiego.

Był producentem nadzorującym realizację wielu naszych superprodukcji, m.in. „Ogniem i mieczem” (1999) i „Starej baśni” (2004) Jerzego Hoffmana, „Qvo vadis” (2001) Jerzego Kawalerowicza, „Przedwiośnia” (2001) Filipa Bajona , „Pana Tadeusza” (1999) i „Zemsty”(2002)  Andrzeja Wajdy, „Pianisty” (2002) Romana Polańskiego. Wyprodukował także kilka popularnych seriali, m.in. „Magiczne drzewo” (2003-2008) Andrzeja Maleszki, „Glinę” (2003-2008) Władysława Pasikowskiego, „Czwartą władzę” (2004) Witolda Adamka, „Oficera” (2004-2005) Macieja Dejczera.

Jako urodzonemu warszawiakowi, chyba największą przyjemność i satysfakcję sprawiła mu produkcja „Warszawy” (2003) Dariusza Gajewskiego, obsypanej w Gdyni istną lawiną nagród, ze Złotymi Lwami na czele (2003).