Anna Beata Bohdziewicz – miedzy filmem a fotografią

Jest córką tłumaczki i scenarzystki – Ariadny Demkowskiej-Bohdziewicz oraz reżysera i legendarnego pedagoga łódzkiej Szkoły Filmowej – Antoniego Bohdziewicza. Nie poszła jednak śladem rodziców, postanowiła studiować archeologię i etnografię na Uniwersytecie Warszawskiem.

„Co się odwlecze, to nie uciecze”, po obronie pracy magisterskiej (1974) podjęła pracę w… Przedsiębiorstwie Realizacji Filmów, gdzie znalazła się w pionie reżyserskim kilku znakomitych, a jednocześnie różnorodnych pod względem treści i formy filmów, m.in. „Personelu” (1975) Krzysztofa Kieślowskiego, „Dziejów grzechu” (1975) Waleriana Borowczyka, „Oczu urocznych” (1976) Piotra Szulkina, „Dróg pośród nocy” (1979), niemieckiej fabuły telewizyjnej Krzysztofa Zanussiego.

W 1977 roku zadebiutowała jako II reżyser na planie „Rekordu świata” (1977) Filipa Bajona. Tę funkcję pełniła jeszcze podczas realizacji „Poza układem” (1977) Jana Rutkiewicza, „…gdziekolwiek jesteś, Panie Prezydencie…” (1978) Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego, „Podróży do Arabii” (1979) Antoniego Krauzego, „Kontraktu” i „Constans” (1980) Krzysztofa Zanussiego.

Jej prawdziwym powołaniem stała się jednak fotografia. Zainteresowanie nią wyniosła z rodzinnego domu. Jej ojciec fotografował w czasie wojny, ponadto szkolił fotografów i filmowców, był także szefem komórki filmowej Armii Krajowej podczas Powstania Warszawskiego. Anna zaczęła uprawiać fotografię podczas uniwersyteckich studiów. Pierwszą indywidualną wystawę miała w pracowni prof. Zofii Demkowskiej już w 1974 roku. W 1981 roku aktywnie działała w Regionie Mazowsze NSZZ „Solidarność”, w latach 1983-1989 blisko współpracowała z prasą podziemną.

Szybko stała się fotograficzną mistrzynią. Jej prace zaczęły publikować prestiżowe pisma, m.in. „Tygodnik Powszechny”, „The Independent”, „Zeszyty Literackie”, „Konteksty”, „Gazeta Wyborcza”, także internetowe, m.in. „Fototapeta”. Ogromną popularność zyskał prowadzony od kilkudziesięciu lat „Fotodziennik”, subiektywny zapis życia prywatnego oraz tego wszystko, co wokół, w którym zdjęciom towarzyszą literackie, niezwykle osobiste podpisy.

Ma na swym koncie kilkadziesiąt wystaw indywidualnych i zbiorowych, m.in. w Berlinie, Bostonie, Bratysławie, Chicago, Glasgow, Liège, Monachium, Nowym Jorku, Portland, Pradze, Salzburgu, Wilnie. Jest  laureatką wielu prestiżowych laurów, m.in. Nagrody Rady Artystycznej Związku Polskich Artystów Fotografików za najlepszy debiut (1985), Nagrody Artystycznej Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego (1987), Nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (1987). W 2007 roku uhonorowano ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Jej albumy – jak choćby „Lekki powiew wolności 1981” czy „1989. Wszystko od nowa. Fotodziennik, czyli piosenka o końcu świata” – to z jednej strony fantastyczny zapis czasu, który minął, z drugiej – jest w nim jakaś uniwersalna i ponadczasowa prawda. Można rzec, przywołując stary slogan – prawda czasu, prawda ekranu. Anna Bohdziewcz dokumentuje sprawy ważne i te mniej ważne, które z biegiem lat okazują się jednak nie mniej ważne. Kolejnych wspaniałych zdjęć, dużo zdrowia, wszystkiego najlepszego, Aniu!