Joanna Wojtulewicz – całe życie w kinie

Specjalizuje się w dokumentach, choć ma na swym koncie również montaż kilku filmów fabularnych, m. in. „Szkoły kochanków, czyli cosi fan tutte” (1987) Krzysztofa Tchórzewskiego i „Oszołomienia” (1988) Jerzego Sztwiertni, oraz seriali telewizyjnych, m.in. „Tylko Kaśki” (1980) i „Przybłędy” (1984) Włodzimierza Haupego.

Przez wiele lat związana była z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych, gdzie w 1970 roku zadebiutowała montażem „Sopotu 70” Antoniego Halora i Józefa Gębskiego. Pracowała nad nim wspólnie z Agnieszką Bojanowską i Alfredą Czarnecką. Kolejne filmy – „Homo ludens” (1972) Bohdana Kosińskiego oraz „Wszyscy dla wszystkich” (1976) Pawła Kędzierskiego i Leszka Tarnowskiego – montowała razem z Lidią Zonn. Pierwszą samodzielną pracą montażową Wojtulewicz był dokument Kosińskiego „Jeden przeciwko dziesięciu” (1976).

Pracowała przy realizacji blisko 150 filmów. Wiele zmontowanych przez nią dokumentów zostało uhonorowanych prestiżowymi nagrodami, m.in. nakręceni w gdańskiej Stoczni podczas sierpniowego strajku  „Robotnicy ‘80” (1980) Andrzeja Chodakowskiego i Andrzeja Zajączkowskiego (zmontowani wspólnie z Katarzyną Maciejko i Marylą Szymańską) – nagrodą FIPRESCI w Lille (1981), „Choroba głodowa” (1984) Jarmo Jaaskelainena – Grand Prix w Bilbao i Srebrnym Lajkonikiem w Krakowie (1984), „Piękny dwudziestoletni” (1986) Andrzeja Titkowa – Złotą Taśmą w Krakowie (1987) i Brązowym Pegazem w Zakopanem (1988), „Ulica Wapienna” (2004) Grzegorza Packa – Grand Prix w Płowdiwie (2004), „Obcy na mojej kanapie” (2017) Grzegorza Brzozowskiego – Srebrnym Lajkonikiem w Krakowie (2017).

Pośród filmów zmontowanych przez Joannę Wojtulewicz znajdują się tak znakomite dokumenty, jak „Dziad i baba” (1982) i „Przewodnik” (1984) Tomasza Zygadły, „Nauczyciele” (1985) i „Wojny innych ludzi” (1996) Michała Bukojemskiego, „Czy będzie wojna” (1986) i „Więcej bluesa” (1988) Krzysztofa Magowskiego, „Smród” (1987) Mirosława Borka, „Daj mi to” (1988), „W baśniach i na taśmie”(199)  i „Droga” (1990) Andrzeja Titkowa, „Mgła” (1993) Ireny Kamieńskiej, „Marzenia są ciekawsze” (1999) Stanisława Janickiego, „Młodość w czasach zagłady” (2001) i „Dzieciństwo w cieniu śmierci” (2004) Małgorzaty Imielskiej, „Tam, gdzie się ludzie nie umawiali” (2007) Dżamili Ankiewicz, „Niebieskie kwiaty” (2011) Tadeusza Króla, czy ostatni – poświęcony nieżyjącemu już reżyserowi Stanisławowi Jędryce – „Moje życie w kinie” (2018) Zbigniewa Kowalewskiego.