Waldemar Tymoszuk – wierny dokumentowi

Pochodzi z Białej Podlaskiej. Jest absolwentem Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Swe zawodowe życie związał z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych. Zaczynał w pionie produkcyjnym krótkich dokumentów Wacława Florkowskiego („Wypracowanie nie na temat”, 1973) i Ludwika Perskiego („Bolesław Szabelski”, 1973), by szybko zadebiutować jako kierownik produkcji filmu dyplomowego Tadeusza Pałki „Ze wsi” (1973).

Tę funkcję pełnił przy realizacji ponad 60 dokumentów, m.in. „Pieśni” (1976) Grzegorza Lasoty, nagrodzonych Srebrnym Pegazem na Międzynarodowym Festiwalu Radiowo-Telewizyjnym „Premio Ondas” w Barcelonie (1976), a także „Narodzin Solidarności” (1981) Bohdana Kosińskiego, uhonorowanych Srebrnym Lajkonikiem na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie (1981), oraz „Robotników ‘80” (1980) Andrzeja Chodakowskiego i Andrzeja Zajączkowskiego, wyróżnionych Nagrodą FIPRESCI na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych i Dokumentalnych w Lille (1981).

Pośród filmów dokumentalnych, których produkcją Tymoszuk kierował, znajdują się tak znaczące tytuły, jak m.in.: „Punkt widzenia” (1974) i „Lato w Żabnie” (1977) Kazimierza Karabasza, „Troska i nadzieja” (1976) Andrzeja Titkowa, „Pięści i karabiny” (1978) Antoniego Staśkiewicza, „Na anioł chłopski” (1978) Józefa Gębskiego. Całe swe zawodowe życie pozostawał wierny dokumentowi, choć w jego produkcyjnym dorobku znajdują się dwie krótkie telewizyjne komedyjki, które miały dość utrudnioną drogę dotarcia do widza: nakręconą w 1978 roku przez Józefa Gębskiego burleskę „XIII odcinek” wyemitowano dopiero w 1982 roku, a realizowany przez Zdzisława Leśniaka w latach 1974-1981 nieco surrealistyczny „Koncert” doczekał się premiery dziesięć lat po rozpoczęciu zdjęć.