Janusz Wojtowicz – pod znakiem fabuły

Zanim ukończył Wydział Produkcji Filmowej i Telewizyjnej w łódzkiej Szkole Filmowej, studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego. Pracował w pionie produkcyjnym blisko czterdziestu filmów fabularnych, zarówno telewizyjnych, m.in. „Śledztwa” (1973) Marka Piestraka, „Chleba naszego powszedniego” (1974) Janusza Zaorskiego, „Sabiny” (1998) Kazimierza Tarnasa, jak i kinowych, m.in. „Wielkiego układu” (1976) Andrzeja Jerzego Piotrowskiego, „Sekretu Enigmy” (1979) Romana Wionczka, „Sobola i panny” (1983) Huberta Drapelli.

Funkcję II kierownika produkcji pełnił podczas realizacji seriali „Przyłbice i kaptury” (1985) Marka Piestraka i „Dom” (1997-2000) Jana Łomnickiego, a także fabuł telewizyjnych, m.in. „Kamizelki” (1971) Stanisława Jędryki, „Żelaznej obroży” (1975) Stanisława Lenartowicza, „Bajek na dobranoc” (1980) Sławomira Idziaka, „Wielkiego biegu” (1981) Jerzego Domaradzkiego, oraz pełnometrażowych fabuł kinowych, m.in. „Zanim nadejdzie dzień” (1976) Ryszarda Rydzewskiego, „Pałacu” (1980) Tadeusza Junaka i „Wilczycy” (1982) Marka Piestraka.

Jako pierwszy kierownik produkcji zadebiutował w telewizyjnej ekranizacji „Antka” (1971) Bolesława Prusa, dokonanej przez Wojciecha Fiwka. Kierował także produkcją serialu „Gruby” (1972) tegoż reżysera, opartym na młodzieżowej powieści Aleksandra Minkowskiego. Ma na swym koncie m.in. „Kolory kochania” (1988) Wandy Jakubowskiej, zainspirowane książką „W Roztokach” Władysława Orkana, a także niemiecką fabułę „Mein blauer Vogel fliegt” (1974) Celino Bleiweissa oraz amerykański film wojenny „War and Remembrance” (1989) Dana Curtisa.