Ludmiła Pilecka-Paluch – sztuka charakteryzacji

Pochodzi z Wilna, studiowała w tamtejszym Instytucie Sztuk Pięknych. Od lat 80. ubiegłego wieku współpracuje jako charakteryzatorka z krakowskim Ośrodkiem Telewizji Polskiej. Pracowała z najlepszymi polskimi reżyserami. Ma na swym koncie kilkadziesiąt spektakli Teatru Telewizji, m.in.: „Samobójcę” (1988) Nikołaja Erdamana (reż. Kazimierz Kutz), „Ryszarda III” (1989) Williama Szekspira (reż. Feliks Falk), „Do piachu…” (1989) Tadeusza Różewicza (reż. Kazimierz Kutz), „Polowanie na karaluchy” (1992) Janusza Głowackiego (reż. Krzysztof Nazar), „Płatonowa” (1992) Antoniego Czechowa (reż. Andrzej Domalik), „Króla Edypa” (1992) Sofoklesa (reż. Laco Adamik), „Portret Doriana Graya” (1993) Oscara Wilde’a (reż. Andrzej Łapicki), „Zemstę” (1994) Aleksandra Fredry (reż. Olga Lipińska), „Marię Stuart” (1994) Friedricha Schillera (reż. Robert Gliński), „Maskaradę” (1995) Jarosława Iwaszkiewicza (reż. Andrzej Łapicki), „Matkę Courage i jej dzieci” (1997) Bertolta Brechta (reż. Laco Adamik), „Tak zwaną ludzkość w obłędzie” (1998) Stanisława Ignacego Witkiewicza (reż. Jerzy Grzegorzewski), „Oświadczenie” (2002) Sławomira Mrożka (reż. Jerzy Stuhr), „Wielkie kazanie księdza Bernarda” (2006) Leszka Kołakowskiego (reż. Krzysztof Jasiński), „Rewizora” (2014) Michała Gogola (reż. Jerzy Stuhr), Chłopców” (2018) Stanisława Grochowiaka (reż. Robert Gliński).

Zajmowała się charakteryzacją także na planie kilkunastu filmów i seriali telewizyjnych, m.in.: „Oskara Schindlera” (1993) Pawła Woldana, „Samego nieba” (2001) Piotra Łazarkiewicza, „Anioła w Krakowie” (2002) Arura Więcka „Barona”, „Belle epoque” (2017) Michała Gazdy. W serialu Łazarkiewicza wystąpiła w roli drugoplanowej, wcieliła się w postać… charakteryzatorki.