Marian Zawaliński – na Zatybrzu i u Pana Boga w ogródku

Pochodzi z Solca Kujawskiego, jest absolwentem Wydziału Architektury Wnętrz warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1986). Jeszcze podczas studiów znalazł się w ekipie scenograficznej telewizyjnej ekranizacji „Kasztelanki” (1983) Igora Newerlego, dokonanej przez Marka Nowickiego. Następnie współpracował przy tworzeniu scenografii do m.in.: „Anioła w szafie” (1987) Stanisława Różewicza, „Nocnych ptaków” (1992) Andrzeja Domalika, „Enaka” (1992) Sławomira Idziaka, „Cwału” (1995) oraz „Życia jako śmiertelnej choroby przenoszonej drogą płciową” (2000) Krzysztofa Zanussiego.

Jako II scenograf pracował na planie m.in.: „Ucieczki z kina Wolność” (1990) Wojciecha Marczewskiego, „Pory na czarownice” (1993) Piotra Łazarkiewicza, „Legendy Tatr” (1994) Wojciecha Solarza, „Szamanki” (1996) Andrzeja Żuławskiego, „Wojaczka” (1999) Lecha Majewskiego, „Zemsty” (2002) Andrzeja Wajdy, „Kochanków z Marony” (2005) Izabelli Cywińskiej. Współtworzył największą scenografię w dziejach polskiego kina po 1989 roku – do „Quo vadis" (2001) Jerzego Kawalerowicza, gdzie odpowiadał za tzw. Zatybrze.

Funkcję pierwszego scenografa sprawował podczas realizacji  m.in.: „Ciemnej strony Wenus” (1997) Radosława Piwowarskiego, „U Pana Boga w ogródku” (2007) Jacka Bromskiego, „Galerianek” (2009) Katarzyny Rosłaniec, „Tajemnicy Westerplatte” (2013) Pawła Chochlewa, „Dywizjonu 303. Historii prawdziwej” (2018) Denisa Delicia i „Underdoga” (2019) Macieja Kawulskiego. W 2002 roku zadebiutował jako dekorator wnętrz na planie komedii Mariana Terleckiego „Rób swoje, ryzyko jest twoje”, także podczas kręcenia „Tajemnicy Westerplatte” i „Dywizjonu 303. Historii prawdziwej” zajmował się dekoracją wnętrz.

Ma na swym koncie również prace przy realizacji kilku seriali, m.in.: „M jak miłość” (2008), „Camera Cafe” (2004), „Ranczo” (2006), a także spektakli telewizyjnych, m.in.: „Sprawy Emila B.” (2007) Małgorzaty Imielskiej, „Afery mięsnej” (2007) Janusza Dymka i „Inspekcji” (2018) Jacka Raginis-Królikiewicza. To ostatnie widowisko, będące wstrząsającym obrazem ostatnich miesięcy przed dokonaniem zbrodni katyńskiej, zostało uhonorowane Grand Prix na Festiwalu Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa teatry” w Sopocie (2018).