Robert Wiśniewski w krainie dźwięków

Z urodzenia jest warszawiakiem. Nic dziwnego, że ze stołecznymi placówkami kinematograficznymi, m.in. Czołówką, Sportfilmem, Wytwórnią Filmów Dokumentalnych i Fabularnych, związał całe swe zawodowe życie. Po raz pierwszy jego nazwisko pojawiło się w ekipie dźwiękowej dokumentu Grzegorza Królikiewicza „Wierność” (1969). Jako samodzielny dźwiękowiec zadebiutował „Republiką” (1969) Piotra Studzińskiego, notującą okupacyjne wspomnienia mieszkańców zamojskich wsi.

Najczęściej pracował przy realizacji filmów dokumentalnych, niezwykle zróżnicowanych zarówno pod względem treści, jak i formy. Są wśród nich m.in.: ironiczny wizerunek wojskowego trepa, zatytułowany „Szef” (1970) Królikiewicza, reportażowy „Przed rajdem” (1971) Krzysztofa Kieślowskiego, oświatowo-animowane „Łęczyckie bajanie o Borucie panie” (1983) Włodzimierza Dudziewicza, również wykorzystująca animacyjne techniki frapująca opowieść o sztuce „Kosta” (1984) Michała Szczepańskiego, nieco ironiczne „Smakowanie miodu” (1986) Janusza Chodnikiewicza, bazujący na niezwykle interesujących archiwaliach poświęconych Legionom Piłsudskiego „Wymarsz” (1988) Wincentego Ronisza czy klasyczni w swej dokumentalnej formule „Cichociemni” (1995) Marka Widarskiego i „Życiorys z celi śmierci” (1991) Andrzeja Brzozowskiego.

W 1979 roku Wiśniewski zadebiutował jako dźwiękowiec na planie krótkiego filmu fabularnego – „Janek” Zygmunta Lecha. Spośród fabuł, przy realizacji który pracował, warto wymienić telewizyjną „Choinkę strachu” (1982) Tomasza Lengrena, „zapółkowaną” przez cenzurę na kilka lat (premiera w 1990), a także pełnometrażowe filmy kinowe, m.in. „Psy 2. Ostatnia krew” (1994), „Słodko gorzki” (1996) i „Demony wojny wg Goi” (1998) Władysława Pasikowskiego, „Pułapkę” (1997) Adka Drabińskiego, „Fuks” (1999) Macieja Dutkiewicza oraz polsko-japoński „Avalon” (2000) Mamoru Oshii.