Grzegorz Kędzierski – perfekcja w różnorodności

Zdjęcia do „Osobistego pamiętnika grzesznika przez niego samego spisanego” (1985) Wojciecha Jerzego Hasa przyniosły mu Złote Grono na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie (1986), praca operatorska na planie dwóch filmów dla młodzieży – „Skutki noszenia kapelusza w maju” (1993) Krystyny Krupskiej-Wysockiej i „Panna z mokrą głową” (1994) Kazimierza Tarnasa – została uhonorowana Poznańskimi Koziołkami na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Młodego Widza „Ale Kino” w Poznaniu (1994), a polsko-japoński „Avalon” (2000) Mamoru Oshii nagrodzono za zdjęcia w Durbanie (2002), a także na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Fantastycznych i Grozy w Sitges (2001).

Grzegorz Kędzierski jest warszawiakiem. Na łódzką Szkołę Filmową zdecydował się, podobnie jak Paweł (1946-2019), jego starszy brat. Paweł zdał na reżyserię, on na operatorstwo. Podczas studiów blisko ze sobą współpracowali, Grzegorz robił zdjęcia do dwóch etiud Pawła („Studium”, 1969; „Późne wstawanie”, 1969). Później starszy brat wybrał dokument, stając się jednym z najciekawszych kronikarzy naszej rzeczywistości, Grzegorz – choć można znaleźć w jego dorobku zdjęcia do kilkunastu dokumentów – skoncentrował się na kinie fabularnym.

Zaczynał jako fotosista na planie „Życia rodzinnego” (1970) Krzysztofa Zanussiego, a wyuczony zawód doskonalił – jako operator kamery lub II operator – pod okiem takich mistrzów, jak Stanisław Loth („Perła w koronie”, 1971, Kazimierz Kutz), Krzysztof Winiewicz („Szklana kula”, 1977, Stanisław Różewicz), Zygmunt Samosiuk („Sprawa Gorgonowej”, 1977, Janusz Majewski; „…gdziekolwiek jesteś, Panie Prezydencie…”, 1978, Andrzej Trzos-Rastawiecki) czy Witold Sobociński („Szpital Przemienienia”, 1978, Edward Żebrowski; „Był jazz”, 1981, Feliks Falk). Będąc operatorem kamery do jedenastu odcinków serialu „Noce i dnie” (1977) Jerzego Antczaka, zadebiutował jako autor zdjęć podczas realizacji odcinka dwunastego (w pozostałych funkcję tą pełnił Loth).

Pierwszą pełnometrażową fabułą ze zdjęciami Kędzierskiego stała się ekranizacja opowiadania Antoniego Czechowa „Nieciekawa historia” (1982), dokonana przez Wojciecha Jerzego Hasa. Z tym żywiącym się literaturą, chyba największym kreacjonistą w dziejach naszej kinematografii współpracował jeszcze przy realizacji „Pismaka” (1984) wg prozy Władysława Terleckiego, „Osobistego pamiętnika grzesznika przez niego samego spisanego” (1985), efektownej adaptacji powieści Jamesa Hogga, oraz „Niezwykłej podróży Baltazara Kobera” (1988), zainspirowanej dziełem Fredericka Tristana. Równie znakomity duet reżysersko-operatorski stworzył z Kazimierzem Kutzem, czego dowodem „Pułkownik Kwiatkowski” (1995), błyskotliwa opowieść o lekarzu, który wcielił się w skórę ubeckiego pułkownika, by zrobić nieco porządku w zsowietyzowanej powojennej polskiej rzeczywistości, czy siedmioodcinkowa ekranizacja Iwaszkiewiczowskiej „Sławy i chwały” (1997).
Kędzierski ma w swym dorobku operatorskim wiele znakomitych zdjęć, ale także – co niezwykle ważne – ogromnie różnorodnych stylistycznie. W jego operatorskiej filmografii z „Zygfrydem” (1986), wysublimowaną wizualnie ekranizacją opowiadania Iwaszkiewicza, będącego wnikliwym studium psychologicznym fascynacji starego profesora młodym cyrkowcem, sąsiaduje komediowo brawurowa „Sztuka kochania” (1989) Jacka Bromskiego, z „Kolosem” (1993) Witolda Leszczyńskiego, pozornie chłodną opowieścią o uczuciach – „Gracze” (1995) Ryszarda Bugajskiego, political fiction rozgrywający się w czasie kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy, z Sienkiewiczowskim „Ogniem i mieczem” (1999) Jerzego Hoffmana – „Ogród Luizy” (2007) Macieja Wojtyszki, subtelna historia… gangstersko-miłosna, a z „Popiełuszko. Wolność jest w nas” (2009) Rafała Wieczyńskiego – „Anna German” (2012), efektowny serial Waldemara Krzystka i Aleksandra Timienki. Kędzierski to perfekcjonista ceniący różnorodność, podejmujący – z powodzeniem – często jakże odległe w swej poetyce artystyczne wyzwania.