Tadeusz Wudzki – od kinooperatora do realizatora

Potem pracował w salce projekcyjnej warszawskiej Wytwórni Dokumentalnej, jednak profesja kinooperatora mu nie wystarczała, marzył, by samemu realizować filmy, a nie tylko wyświetlać dokonania innych. Jako operator zadebiutował zdjęciami do dokumentu Janusza Kidawy „Polskie wybrzeże” (1974), a jako reżyser – dwa lata później – opowieścią o czwórce marynarzy ze statku „Chudy Wojtek”, zatytułowaną „Pisane na wodzie” (1976).

Jest absolwentem Wydziału Operatorskiego łódzkiej Szkoły Filmowej. Ma na swym koncie zdjęcia do ponad dwudziestu dokumentów, m.in. „Taakiego Krakowa” (1975) Janusza Kidawy, „Odrobiny cudowności” (1986) Grażyny Bryżuk , „Ludzi z ziemi czerwonej” (1986) Włodzimierza Szpaka, „Pejzażu z piekarnią w tle” (1996) Andrzeja Soroczyńskiego, kilku filmów Zygmunta Adamskiego, m.in. „Tadeusza Komorowskiego  «Bora»” (1994), „Pierwszego ułana Rzeczypospolitej” (1994)  i „Oficyny Poetów i Malarzy” (1995), „Związku Wolnego Słowa” (1986), kilku filmów Zbigniewa Kowalewskiego, m.in.  „Pinokia Piotrusia Pana” (1985), „Ojca i syna” (1990), „Kuriera nadziei” (1991), „Gry o Polskę” (1991), a także współpracę przy realizacji eksperymentalnej impresji Jerzego Kaliny „Pole karne” (1994).

Warto wspomnieć, że Wudzki pełnił także funkcję II reżysera przy dwóch fabułach Janusza Kidawy – „Jest mi lekko” (1982) i „Sprawa się rypła” (1984), a przy trzeciej – „Komedianci z wczorajszej ulicy” – był operatorem kamery.

Jest nie tylko operatorem, z równym powodzenie uprawia zawód montażysty. Wśród trzydziestki zmontowanych przez niego dokumentów znajdują się: „Tata, I Love You” (1999) Piotra Morawskiego, uhonorowany w Krakowie Srebrnym Lajkonikiem (1999), „Adrenalina” (2002) Krzysztofa Langa, wyróżniona Dyplomem Honorowym, także w Krakowie (2003), oraz „Sięgać po gwiazdy” (2008) Grzegorza Kasperka i Pawła Paterka, zwycięzca Międzynarodowego festiwalu Filmów Lotniczych „Fly Film Festival” w Warszawie (2014).

Jako reżyser i scenarzysta Wudzki ma na swym koncie ponad trzydzieści dokumentów. Jego dramatyczna historia mazurskiej wsi Wejsuny „Bo to ziemia nasza…” (1984) została uhonorowana w Krakowie Brązowym Lajkonikiem (1984), a również mazurska opowieść „Cienie na piasku” (1987) – Nagrodą Specjalną na Ogólnopolskim Przeglądzie Filmów o Miesiącach Pamięci Narodowej w Warszawie (1989). W swych filmach często sięga do skomplikowanych, pełnych dramatycznych zdarzeń z przeszłości, jak w przejmującej historii ocalałej z Holocaustu Haliny Birenbaum („Nadzieja umiera ostatnia”, 1992), biograficznej opowieści o Stefanii Kossowskiej, emigracyjnej pisarce i publicystce („Urodziłam się we właściwym czasie…”, 1996), czy – zrealizowanym wspólnie z Henrykiem Janasem – również biograficznym dokumencie poświęconym Jerzemu Janickiemu, znanemu pisarzowi i scenarzyście filmowemu, autorowi m.in. „Przygód psa Cywila”, „Polskich dróg” i „Domu” („Ostatni taki Kresowiak”, 2007).

A wszystko zaczęło się przed laty w kabinie projekcyjnej Stołecznego Zarządu Kin…