Nie żyje Janusz Głowacki

Janusz Głowacki urodził się 13 września 1938 roku w Poznaniu. Absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego (1961). Studiował także historię na UW oraz aktorstwo na PWST w Warszawie. Publikował swoje opowiadania i felietony do pisma "Kultura" (1964-80). Wydał kilka tomów opowiadań m.in. „Wirówka nonsensu”, „Nowy taniec La-Ba-Da”, „Polowanie na muchy”, „Raport Piłata”, „My Sweet Raskolnikow”, „Coraz trudniej kochać”, „Rose cafe”. Dwa tomy felietonów „W nocy gorzej widać”, „Powrót hrabiego Monte Christo”, i dwie powieści „Moc truchleje” - opowieść o wydarzeniach w Stoczni Gdańskiej w czasie sierpniowego strajku widziana oczami prymitywnego robotnika, nieświadomego konfidenta policji, który strącił umiejętność odróżniania dobra od zła i wydany w 2001 roku „Ostatni cieć”. „Moc truchleje” zatrzymana przez cenzurę, ukazała się najpierw w wydawnictwie podziemnym a następnie w Francji, Anglii, Niemczech, Szwajcarii, Grecji, Turcji, i Stanach Zjednoczonych. „Ostatni cieć” to rozgrywająca się w zamku wielkiego amerykańskiego designera i napisana z ponurym humorem opowieść o postępującym zidioceniu i szaleństwie naszego świata. Jest także autorem "Z głowy" (2004), "Jak być kochanym" (2005), "Good night Dżerzi" (2010) i "Przyszłem czyli jak pisałem scenariusz o Lechu Wałęsie dla Andrzeja Wajdy" (2013).

Światowy sukces przyniosły Głowackiemu sztuki teatralne. W grudniu 1981 roku, na kilka dni przed wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego, Głowacki wyjechał do Londynu na premierę sztuki „Kopciuch” w Royal Court Theatre w reżyserii Danny’ego Boyla (późniejszego reżysera filmu „Trainspotting”). Sztuka ta rozpoczęła triumfalna drogę Głowackiego po teatrach całego świata. Jego sztuki grane były od Nowego Jorku, Los Angeles, Las Vegas, Toronto, Londynu, Marsylii, Sydney i Bonn po Pragę, Warszawę, Moskwę, Petersburg, Dagestan, Seul i Tajpej. Głowacki jest także autorem tragifarsy „Fortynbras się upił”, „Polowania na karaluchy”, „Antygony w Nowym Jorku”, „Czwartej siostry”.

Janusz Głowacki jest autorem kilku scenariuszy filmowych. „Rejsu”, „Psychodramy” - napisanych wspólnie z Markiem Piwowskim oraz „Polowania na muchy”, „Trzeba zabić tę miłość”, napisanego wspólnie z Łukaszem Zadrzyńskim „Billboardu” oraz „Wałęsy. Człowieka z nadziei”.

Głowacki był wykładowcą na Columbia University, Bennington College, i wizytującym dramaturgiem w New York Public Theater, Mark Tapper Forum w Los Angeles i Atlantic Center for the Arts na Florydzie. Szereg jego artykułów i esejów ukazało się w New York Timesie.

Jego twórczość przyniosła mu wiele nagród i odznaczeń, w tym Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski za "wybitne zasługi w pracy twórczej i działalności artystycznej, za osiągnięcia w promowaniu polskiej kultury".

Był wieloletnim członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich, w latach 1976-78 był prezesem Koła Scenarzystów SFP. Od roku 2014 był członkiem Rady Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Był także członkiem Polskiej Akademii Filmowej.