Seweryn Krajewski – big-beatowo i filmowo

Seweryn Krajewski – znakomity kompozytor, muzyk i wokalista – skończył 70 lat. Karierę rozpoczynał w 1961 roku – w wieku czternastu lat – grając na gitarze i śpiewając w amatorskich zespołach: Błękitni oraz Złote Struny. Trzy lata później związał się z Pięcioliniami, Czerwono-Czarnymi, a następnie – w 1965 roku – z Czerwonymi Gitarami.

Jego zainteresowanie muzyką big-beatową – jak wtedy nazywano stawiający pierwsze kroki rodzimy rock – nie było zbyt dobrze widziane przez dyrekcję gdańskiego liceum, do którego uczęszczał, dlatego młody muzyk przez pewien czas ukrywał się pod wybranym losowo z książki telefonicznej pseudonimem Robert Marczak.

W Czerwonych Gitarach, które powstały 3 stycznia 1965 roku (notabene w dniu 18. urodzin Krajewskiego, on jednak wtedy występował z zespołem jedynie od czasu do czasu, na stałe wiążąc się w grudniu tegoż roku) zdobył ogromną popularność, stając się szybko – drugim, równorzędnym liderem tej supergrupy, obok odmiennego charakterologicznie – i muzycznie – Krzysztofa Klenczona (dla trzeciej dużej indywidualności – Jerzego Kosseli – szybko w zespole zabrakło miejsca). Klenczon był postrzegany przez fanów Czerwonych Gitar jako dość niepokorny buntownik, Krajewski – uduchowiony romantyk, który – jak głosiła popularna plotka – mdlał za kulisami, zaś na jego widok mdlały nastoletnie fanki. Klenczon to był polski Lennon, Krajewski – polski McCartney, bo Czerwone Gitary powszechnie uważano za rodzimych Beatlesów. Notabene przed kilku laty na jednym z portali internetowych poświęconych legendarnej czwórce z Liverpoolu przetoczyła się gorąca dyskusja pod hasłem: „Czy uważacie, że Czerwone Gitary to polscy Beatlesi?”.

Rzeczywiście tak było. Sceny pochodzące z archiwalnych zapisów beatlesowskich koncertów można było na żywo u nas obejrzeć podczas występów Czerwonych Gitar. Marynary rzeczywiście fruwały, a nam, widzom, wystarczały „trzy akordy, by drzeć mordy”. Do tej pory przechowuję ogromnie zdarty ich pierwszy longplay „To właśnie my” z 1966 roku, pierwszą płytę w mojej już wielotysięcznej kolekcji. Kupiła mi ją mama za dobre świadectwo, zresztą też wielka wielbicielka Czerwonych Gitar, zwłaszcza Seweryna Krajewskiego.

W 1970 roku Klenczon opuścił zespół, zakładając nowy – Trzy Korony, w którym liderował do 1972 roku. W roku następnym wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie starał się kontynuować karierę. Wracając z jednego z koncertów, został ranny w wypadku samochodowym. Zmarł kilka tygodni później – 7 kwietnia 1981roku  – z powodu komplikacji pourazowych.

Seweryn Krajewski występował w Czerwonych Gitarach do 1997 roku, komponując jednocześnie dla m.in. Ireny Jarockiej, Maryli Rodowicz, Urszuli Sipińskiej, Krzysztofa Krawczyka. Od czterech lat przebywa w Stanach Zjednoczonych, zajmując się pisaniem muzyki filmowej. A jako interesujący kompozytor filmowy dał się poznać już w Polsce. Ma na swym koncie partytury do ponad trzydziestu animacji, dokumentów i fabuł, m.in. „Bez miłości” (1980) Barbary Sass, „Przypadki Piotra S.” (1981) Stanisława Jędryki, „Och Karol” (1985) Romana Załuskiego, „Kochankowie mojej mamy” (1985) Radosława Piwowarskiego, „Dawid i Sandy” (1988) Wiesława Zięby, „Uprowadzenie Agaty” (193) Marka Piwowskiego.