Michał Węgrzyn: Rodzinna inwestycja

Kuba Armata: "Wściekłość" bardzo udanie rozpoczęła swoją przygodę festiwalową, zdobywając główny laur w Lizbonie.

Michał Węgrzyn: Zgłosiłem tam nasz film w ostatnim momencie i nie spodziewałem się, że tak szybko będzie odzew. Co prawda, nie byliśmy w Portugalii, ale mam kilka bardzo pozytywnych recenzji, zwłaszcza od hiszpańskich dziennikarzy. Cieszy mnie, że "Wściekłość" sprawdziła się za granicą i ludzie ją zrozumieli. Zwłaszcza że to skromne, niezależne kino, zrealizowane bez wsparcia zewnętrznych instytucji.

Zakładam, że w związku z tym nie było wam łatwo.

Zgadza się. Początkowo planowaliśmy nakręcić Wściekłość w master shocie. Przede wszystkim ze względów praktycznych, by ograniczyć liczbę dni zdjęciowych i budżet, którego w zasadzie nie było. Realizujemy filmy w taki sposób, że zbiera się pięciu, sześciu koproducentów i każdy wykłada pieniądze na część, którą się zajmuje. Ci od światła płacą swoim ludziom, odpowiedzialni za korekcję barwną swoim, i tak dalej. To taka przyjacielska koprodukcja, w żadnym wypadku biznesowa. Żyjemy w takich czasach, że jeśli się spotka grupa ludzi z pasją, to można zrobić film, nie wydając dużych kwot.

To chyba dość rzadki sposób finansowania.

Wynika on z tego, że bardzo nam zależy, aby te filmy były w stu procentach nasze. Gdy do projektu wchodzą duże pieniądze, pochodzące od różnych podmiotów, zaczynają się oczekiwania. Każdy chce mieć wpływ na to, jak obraz powinien wyglądać. Jeżeli miałbym zrobić słaby film, to chcę ponosić za to pełną odpowiedzialność. Nie zamierzam tłumaczyć się tym, że jest taki, bo ktoś kazał mi go zrobić w określony sposób. Wolę sam popełniać ewentualne błędy, a być może następnym razem uda mi się ich uniknąć. W innym wypadku nigdy nie dowiedziałbym się, czy to, co myślę, mój sposób pracy czy prowadzenia aktorów jest dobry. "Wściekłość" jest zatem dokładnie takim filmem, jakim chcieliśmy, żeby był.

Skromny budżet powoduje też dublowanie funkcji na planie. Nazwisko Węgrzyn pojawia się w końcowych napisach bardzo często. Traktujesz Wściekłość jako wasz film rodzinny?

Na pewno. Mój brat Wojtek robił zdjęcia. Moja żona jest kostiumografem, a żona Wojtka – charakteryzatorem. To zatem taka wspólna, rodzinna inwestycja. Dobrze nam się tak pracuje, mamy dla siebie więcej czasu. Film jest naszą pasją, więc w wolnych chwilach i tak o nim rozmawiamy. Produkcję możemy potraktować w bardziej wnikliwy sposób, bo nikt nie traktuje tego li tylko jako pracę, a przede wszystkim jako pasję. Utrzymujemy się z komercyjnych zleceń, zatem nie ma wielkiej presji, żeby nasze filmy były źródłem dochodu. To trochę taka praca hobbystyczna, po godzinach.