Aneta Brzozowska: sztuka charakteryzowania

Tomaszowi Kotowi pomogła stać się na ekranie Zbigniewem Religą, a Magdalenie Boczarskiej – Michaliną Wisłocką. Profesją i pasją Anety Brzozowskiej jest charakteryzacja. Przed trzema laty film o Relidze – "Bogowie" Łukasza Palkowskiego – przyniósł młodej artystce pierwszą w jej karierze nagrodę na festiwalu w Gdyni. Czy w tym roku będzie się cieszyć z kolejnej, dzięki „Sztuce kochania. Historii Michaliny Wisłockiej” w reżyserii Marii Sadowskiej? Nie zapeszajmy, ale są na to duże szanse.
Krystyna Bielewicz, córka Michaliny Wisłockiej, wybrała się na „Sztukę kochania” pełna obaw o filmowy wizerunek matki. „Zobaczyłam Magdalenę Boczarską i aż mnie zatkało. Chodziła jak moja mama, mówiła i zachowywała się jak ona (…). W pewnym momencie tak weszłam w film, że widziałam w nim mamę. To jest Wisłocka” – powiedziała w wywiadzie dla „Gazety Wyborczej”. Słusznie przy tym podkreśliła zasługi fenomenalnego aktorstwa Magdaleny Boczarskiej. Jednakże zobaczyła w niej swoją matkę i mogła powiedzieć: „To jest Wisłocka”, również dzięki kostiumom zaprojektowanym przez Ewę Gronowską oraz charakteryzacji będącej dziełem Anety Brzozowskiej i jej zespołu. Oba te elementy ułatwiły aktorce takie granie Michaliny Wisłockiej przed kamerą, by mogła „być” nią w gotowym filmie.

Coś podobnego zdarzyło się na planie jeszcze nieukończonego obrazu Jana Hryniaka „Kantor. Nigdy tu już nie powrócę”. Do ucharakteryzowanego przez panią Anetę – Borysa Szyca, odtwórcy roli tytułowej, podbiegli bracia Lesław i Wiesław Janiccy i spontanicznie powitali go zawołaniem, którym witali prawdziwego Tadeusza Kantora.

„Bo najlepsza jest charakteryzacja, której nie widać. Widzowie koncentrują się wtedy na postaci granej przez aktora, a nie na nim samym, choć przy pracy nad »Sztuką kochania« chodziło nam o to, by widzieli w filmie i Michalinę Wisłocką, i Magdę Boczarską, a jedno drugiemu nie przeszkadzało” – mówi Aneta Brzozowska. „Aktorowi natomiast niewidoczna charakteryzacja pozwala zapomnieć o niej, kiedy gra. Jeśli aktor nie czuje, że ma na sobie coś sztucznego, doklejonego, łatwiej utożsamia się ze swoim bohaterem. Dlatego staram się aktorowi doklejać jak najmniej sztucznych elementów, zaś w możliwie największym stopniu czynić charakteryzację organicznie związaną z biologią jego twarzy i ciała. Gdy gra postać autentyczną, interesuje mnie, czy fizycznie ma z niej w sobie coś takiego, co mogłabym wykorzystać, aby go do niej upodobnić. W takim przypadku oglądam tę prawdziwą osobę na zdjęciach. Wisłocką widziałam też w zachowanych programach telewizyjnych z jej udziałem” – dodaje pani Aneta.