Łukasz Grzegorzek: Przestać kampić to milowy krok w stronę dorosłości

Artur Zaborski: W „Kamperze” portretujesz trzydziestolatka, który stoi przed dylematem: zostać z ukochaną, czy ją opuścić. Jaka jest geneza twojego projektu?

Łukasz Grzegorzek: Bezpośrednim impulsem do napisania tej historii były osobiste doświadczenia. Chciałem się rozliczyć z samym sobą. Jako formę tego rozliczenia wybrałem film.

Scenariusza nie napisałeś jednak sam, tylko z Krzysztofem Umińskim. Potrzebowałeś spojrzenia z dystansu?

Bałem się, że jeśli zostanę z tą historią sam, za bardzo w nią wsiąknę i nagle odpłynę. Potrzebny był ktoś, kto dobrze wyczuje temat i będzie zarazem bardziej zdystansowany do bohaterów. Lubię styl Krzyśka, cenię zwłaszcza jego dialogi, więc był do tego idealną osobą.

Tytułowy bohater to twoje odbicie?

Jego historia jest mocno związana ze mną, ale na poziomie metaforycznym. Nie jest to odwzorowanie mojego życia jeden do jeden. Na pewno dużo nas łączy. Na przykład muzyka, która pojawia się w filmie, jest z mojego odtwarzacza mp3. Tak jak jemu, zdarza mi się też grać w gry wideo, choć czasy zarwanych z tego powodu nocy dawno mam już za sobą.

Łatwo wszedłem w tę opowieść. Dotykasz w niej problemów, z którymi mierzą się ludzie z mojego otoczenia, niegotowi, by podołać wyzwaniom dorosłości.

Główne postaci wzięły się z obserwacji moich bliższych i dalszych znajomych. Wielu z nich mierzy się z dorosłością, wymaganiami, które ona przed nimi stawia, ale jedną nogą wciąż tkwią w dzieciństwie. Kidultów, jak określa się osoby, które odwlekają czas dojrzałości i samodzielności, jest dzisiaj od groma.

To twoim zdaniem problem?

Nie patrzę na to jak na problem. Raczej jak na znak czasów, w których żyjemy. Kidulci to zjawisko, którego nasi rodzice nie mogli doświadczyć. My, pokolenie lat 80., jako pierwsi w pełni korzystamy z transformacji ustrojowej. W gruncie rzeczy, przy odrobinie cwaniactwa, nie musimy robić nic, a i tak lodówka nie będzie pusta, a rachunki zostaną opłacone. Ta świadomość często działa demobilizująco – życie bez obowiązków i zbędnych trosk ma tę zaletę, że jest lekkie. Wciąż narzekamy, ale to dlatego, że to nasza cecha narodowa. Mamy obiecany Zachód, otwarte granice, możemy mieć różne zawody. Co prawda dalej funkcjonują pewne stereotypy, dalej na niektóre formy zarobku, jak choćby tester gier, patrzy się, jakby to nie była poważna praca. Podczas dokumentacji poznałem wiele osób, którym rodzice powtarzali: „Synku, nie graj, ty musisz mieć prawdziwy zawód!”. Stąd wybór profesji moich bohaterów, którzy trudnią się testowaniem gier.

W twoim filmie widzimy, że na nich też ciąży ogromna odpowiedzialność.

Oni testują produkty warte kilkaset milionów dolarów. Tam toczy się gra o wielkie stawki. Stres jest ogromny. To nie jest miejsce, gdzie pracuje się na luzie.