Marek Dąbrowski: Montaż i nowe technologie

Marek Dąbrowski nie ma już dwudziestu czy trzydziestu lat, a jednak w swojej praktyce montażysty filmowego nigdy nie zetknął się z taśmą światłoczułą – od początku używał montażu elektronicznego. Zresztą zawsze pasjonował się elektroniką i nowymi technologiami: w czasach licealnych był krótkofalowcem, a obecnie jest dyrektorem technicznym Centrum Technologii Audiowizualnych CeTA we Wrocławiu.

Zaczęło się od fotografii. W jej tajniki wprowadzał, urodzonego w 1952 roku w Zgorzelcu, Marka Dąbrowskiego dziadek ze strony matki. Dzięki niemu dziesięcioletni Marek robił zdjęcia i obrabiał je laboratoryjnie. Jego matka i siostra były malarkami (tę tradycję podtrzymuje teraz córka), toteż i od tej strony przyszły montażysta poznawał zasady kompozycji obrazu, co później niejednokrotnie przydało mu się w pracy zawodowej.

Amatorskiej kamery filmowej nie posiadał, ale chętnie chodził do kina. Kiedy uczęszczał do liceów ogólnokształcących – najpierw w Wolsztynie, potem w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie zdał maturę – zainteresował się elektroniką i został krótkofalowcem. „Od tamtej pory już zawsze miałem dwie pasje: z jednej strony fotografię i film, z drugiej elektronikę” – mówi Marek Dąbrowski.

Na Uniwersytecie Wrocławskim studiował fizykę. Następnie przeniósł się do Warszawy i zatrudnił jako informatyk w ośrodku obliczeniowym Fabryki Samochodów Osobowych na Żeraniu. Tymczasem nadeszła połowa lat 80., a wraz z nią początek rewolucji elektronicznej w kinematografii. Na plan filmowy torował sobie drogę magnetyczny zapis obrazu, karierę robiły kasety VHS. Informatycy i technicy elektronicy byli na wagę złota. Dąbrowski wykorzystał tę szansę: żyłkę do elektroniki i słabość do filmu połączył jako asystent operatora w ITI Film Studio („nosiłem drabinkę za operatorem, takie były moje początki” – śmieje się). Przez pewien czas był dyrektorem technicznym tej firmy. I też gdzieś od połowy lat 80. zaczął parać się – jako wolny strzelec – montażem elektronicznym.