"Wariacja na wiolonczelę solo" z premierą w Muzeum Kinematografii

"Wariacja na wiolonczelę solo" to dokumentalne love story. Jednak bohaterami nie są kobieta i mężczyzna, a wiolonczelista Dominik Połoński i jego instrument. Śledzimy losy wybitnego muzyka, którego lewa ręka została sparaliżowana z powodu choroby. Dominik nie jest w stanie grać na klasycznej wiolonczeli, lecz stara się kontynuować karierę muzyczną grając na specjalnie zmodyfikowanym instrumencie. Ponieważ typowe love story bazuje na ukazywaniu różnych odcieni i wariantów miłości, twórcy starają się przyjrzeć jak ewoluuje uczucie bohatera do wiolonczeli: począwszy od fascynacji, po tęsknotę, troskę, a nawet nienawiść.

Reżyser filmu Aleksandra Rek jest nagradzaną reportażystką i dokumentalistką - zrealizowała kilkadziesiąt reportaży emitowanych na antenach Telewizji Polskiej. Autorami zdjęć do "Wariacji na wiolonczelę solo" są Asta Julita Gudjonsdottir i Kamil Frontczak. Za udźwiękowienie filmu o pełnej wyrzeczeń miłości do muzyki odpowiada Dariusz Wancerz, autor udźwiękowienia m.in. do "Końca świata" Moniki Pawluczuk i "Wyspy" Natalii Krasilnikovej, a także dźwiękowiec na planie eksperymentalnego dokumentu o kompozytorze Eugeniuszu Rudniku "15 stron świata" Zuzanny Solakiewicz.


O autorce:
ALEKSANDRA REK – ur. w 1982 r. w Łodzi, reżyser i autorka scenariuszy do filmów dokumentalnych i reportaży, realizowanych dla Telewizji Polskiej. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. L. Schillera w Łodzi (dziennikarstwo telewizyjne) i Uniwersytetu Łódzkiego (kulturoznawstwo).

Ukończyła też Mistrzowską Szkołę Reżyserii Filmowej im. Andrzeja Wajdy w Warszawie. Od dziewięciu lat nieprzerwanie związana z TVP Łódź. Na koncie ma kilkadziesiąt reportaży, które były emitowane na antenach ogólnopolskich (TVP 2, TVP INFO, TVP HISTORIA, TVP 3). Pracowała też przy cyklu dokumentalnym “Moje 600 gramów szczęścia” w reżyserii Anety Kopacz (nominowanej do Oscara) .

Laureatka wielu nagród na konkursach i festiwalach. Dwa razy (w 2015 i 2013 roku)  otrzymała tytuł DZIENNIKARZA ROKU, przyznawany przez łódzkie Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich. W swoich filmach i reportażach kamerę kieruje na ludzi zwykłych, którzy są jednak „zwykli” tylko z pozoru. Stara się filmować tak, „żeby nie bolało”, czyli parafrazując słowa Marcela Łozińskiego -  tak, by nie wyrządzić nikomu krzywdy. Za swój największy sukces uznaje umiejętność kreowania na ekranie sytuacji, w których widz - obserwując bohaterów w potrzebie – wyzwala w sobie pokłady współczucia, stając się przez to lepszym i bardziej wrażliwym.