Kinga Dębska: Eksperyment na własnym organizmie

Kuba Armata: "Moje córki krowy" to film mocno zainspirowany twoim życiem.

Kinga Dębska: Kiedy zdarzyła się rzecz, która postawiła mnie do pionu, czyli moment, gdy moi rodzice zaczęli odchodzić, przewartościowało mi się całe życie. Zaczęłam chodzić na terapię i w zasadzie tam "Moje córki krowy" miały swój początek. Gdy mama leżała w śpiączce, postanowiłam zrobić film, żeby poradzić sobie jakoś z tym wszystkim, co dzieje się wokół mnie. Czego nie ogarniam i na co kompletnie nie jestem przygotowana. Chciałam w jakimś sensie sama sobie ulżyć. Zrozumieć ten trudny moment i go zaakceptować. To był punkt wyjścia. Pierwszą wersję scenariusza napisałam po śmierci ojca. Później pojawił się script doctor, który pomógł mi zachować odpowiedni dystans i balans pomiędzy rzeczywistością a fikcją. Bo ta historia, która zainspirowana jest moim doświadczeniem, w dużej mierze jest jednak fikcją.

Łatwiej zatem pisać o sobie czy wymyślać?

Cała ta historia związana z odchodzeniem rodziców jest prawdziwa. Natomiast siostrzane relacje, choć sama mam siostrę, są jednak wymyślone. Specjalnie odsunęłam to od siebie, bo chciałam pokazać dwa modele współczesnej kobiety. Rozważną i romantyczną. Poukładaną i kompletnie chaotyczną. Racjonalistkę i „wariatkę”. Obie nieszczęśliwe i zagubione. Inspiracją zawsze były pewne szczegóły, które pamiętałam, ale wiele dopisywałam. Dobrze się czuję w wymyślaniu, ale łatwiej mi to robić, gdy mam poczucie zakotwiczenia w rzeczywistości.

To wynik twojego dużego doświadczenia z dokumentu?

Być może. Lubię przyglądać się światu i ludziom. To dla mnie właśnie takie zakotwiczenie. Gdyby człowiek kompletnie zanurzył się w produkcjach fabularnych, serialowych, a tym samym odkleił się od życia, byłoby to pewnie ze stratą dla niego, ale i dla projektów. Mam wielu znajomych poza planem filmowym, bo ważne wydaje mi się zachowanie pewnej równowagi. To tylko fikcja, a prawdziwe życie jest gdzie indziej. I owa fikcja może czerpać z prawdziwych historii, bo to właśnie życie często udowadnia, że jest najlepszym scenarzystą.

Czy przez to, że było to tak osobiste, intymne doświadczenie, napisanie scenariusza było trudne?

Wszystko zaczęło się od dziennika. Zresztą razem z premierą filmu wyjdzie książka, która różni się od scenariusza, bo jest właśnie takim intymnym dziennikiem dwóch sióstr, które z różnych perspektyw opowiadają o swoich uczuciach i tym, co dzieje się wokół nich. W ogóle pierwsza wersja scenariusza to w dużej mierze był monolog jednej z sióstr. Potem powoli od tego odchodziłam w stronę akcji. Pisanie tego filmu to była taka moja autoterapia, sposób na przeżywanie żałoby, wyrażenie poczucia niesprawiedliwości. Próbowałam w ten sposób się pocieszyć, chciałam, żeby moi rodzice jeszcze trochę pobyli na tym świecie, chociażby w osobach aktorów. Ten film w ogóle jest podszyty moją wewnętrzną potrzebą rodziny. Nawet jeżeli nie zgadzam się z wieloma rzeczami i walczę, żeby było po mojemu, to strasznie jej potrzebuję.