Abel Korzeniowski: Z Krakowa do Los Angeles

Przyjaciel ze szkolnej ławy Borysa Lankosza, bliski kolega Marcina Koszałki, pilny uczeń Krzysztofa Pendereckiego, odkryty dla kina (wcześniej dla teatru) przez Jerzego Stuhra. Abel Korzeniowski – nasz człowiek w Hollywood.

Jest absolwentem Wydziału Instrumentalnego w klasie wiolonczeli (1996) oraz Katedry Kompozycji, kierowanej przez Krzysztofa Pendereckiego (2000) krakowskiej Akademii Muzycznej. Notabene, pochodzi z rodziny z tradycjami muzycznymi, jego matka Barbara Wrońska-Korzeniowska jest wiolonczelistką, brat również zajmuje się muzyką, często prowadząc orkiestrę, wykonującą kompozycje Abla. Jako autor zadebiutował w 1993 roku na I Forum Młodych Kompozytorów w Krakowie, a pięć lat później został stypendystą prezydenta miasta Krakowa w dziedzinie kompozycji. Po ukończeniu studiów przez trzy lata (1999-2001) pracował jako asystent na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki AM.

Młodym kompozytorem, jeszcze podczas studiów w krakowskim konserwatorium, zainteresował się Jerzy Stuhr, powierzając mu napisanie muzyki do kilku spektakli teatralnych, które reżyserował na deskach nowohuckiego Teatru Ludowego czy w Teatrze Telewizji. W 1997 roku Marta Węgiel zrealizowała dla krakowskiego oddziału TVP średniometrażowy film „Czy pan to tak naprawdę, czy udaje?”, poświęcony Stuhrowi, zilustrowany muzyką… Adama Korzeniowskiego, jak czytamy w napisach (okazuje się, że to jednak nie pomyłka, a prawdziwe imię Abla).

Pierwszym filmem, do którego napisał muzykę, było "Duże zwierzę" (2000), wyreżyserowane przez Stuhra według odnalezionego scenariusza Krzysztofa Kieślowskiego, zainspirowanego opowiadaniem Kazimierza Orłosia „Wielbłąd”. Kompozycje do tej przejmującej, słodko-gorzkiej, prostej opowieści o panu Sawickim, do którego pewnego dnia przyszedł wielbłąd, a on polubił go na dobre i na złe, przyniosły Korzeniowskiemu nagrodę na festiwalu w Gdyni (2000). Kompozytor pozostał wierny Stuhrowi, pisząc muzykę do Gogolowskiego „Ożenku” (2001), wyreżyserowanego w Teatrze Telewizji, oraz jego kolejnego filmu – "Pogoda na jutro" (2003). I znów filmowy soundtrack przyniósł Korzeniowskiemu festiwalowy laur, tym razem statuetkę Złotego Rycerza w Czelabińsku.