Nie dyskutowaliśmy o seryjnych mordercach

Filip Pławiak: (Śmiech) Czasami sobie tak myślę, że jak przestaną kręcić filmy, które będą się działy w tamtych czasach, to nie będę miał, w czym grać. W sensie aktorskim lubię ten okres, w ogóle lubię przenosić się w czasie. I cieszę się, że mój zawód daje mi taką możliwość.

Jest w tym jakiś paradoks, iż ty – chłopak z rocznika 1989 – znakomicie „czuje” postaci na przykład z lat 60. XX wieku.

FP: Rzeczywiście, chyba jest coś w moim wyglądzie czy też w sposobie bycia, co pasuje do czasów PRL-u. A przynajmniej dostrzegło to dwóch reżyserów, którzy zaangażowali mnie do swoich filmów.

Chodzi o Jacka Bromskiego i jego "Bilet na Księżyc" oraz o Marcina Koszałkę, twórcę „Czerwonego pająka”, w którym grasz Karola Kremera...
FP: Dla mnie najważniejsza była historia i scenariusz. Czasy w jakich toczą się akcje obu filmów, mają dla mnie mniejsze znaczenie.  Niby oba obrazy, Jacka Bromskiego i Marcina Koszałki, dzieją się w podobnym okresie, ale gram w nich jakże różne role. 

W „ Czerwonym pająku” w jednej z pierwszych scen kreowany przez ciebie bohater wykonuje skok z trampoliny prosto do basenu. Czy gra w tym filmie dla Ciebie osobiście także była takim skokiem na głęboką wodę?

FP: W pewnym sensie tak było, ale chyba każdy aktor takich wyzwań oczekuje i chce się z nimi zmierzyć. To naprawdę przyjemne, kiedy trafiają się nam role wymagające od nas wielkiego wysiłku tyleż fizycznego, co przede wszystkim intelektualnego i psychicznego. Dlatego ta metafora z wodą idealnie pasuje do mojej sytuacji w „Czerwonym pająku”.

W jaki sposób przygotowywałeś się do roli Karola Kremera, młodego chłopaka którego coraz bardziej pociąga i wciąga świat zła?

FP: Rozmawiałem z Marcinem Koszałką o tej roli, ale na dość ogólnym poziomie. Nie analizowaliśmy, skąd się w człowieku bierze zło, nie dyskutowaliśmy też o seryjnych mordercach. Sam też sporo myślałem, jak poprowadzić moją postać. Ostatecznie postawiłem na grę przede wszystkim intuicyjną. Moja aktorska fascynacja złem rosła stopniowo, szczególnie już podczas pracy na planie filmowym. Ale jeszcze przed zdjęciami mogłem też powąchać trochę tego świata zła. Byłem na przykład w krakowskim laboratorium kryminalistycznym, gdzie oglądałem na żywo sekcję zwłok. Czułem zapach, jaki tam się unosił w powietrzu...

Jakie zrobiło to na Tobie wrażenie?

FP: Mocne. To miejsce naprawdę przeraża.

Co Ciebie osobiście zafascynowało w „Czerwonym pająku”?

FP: Sam temat (jakkolwiek tajemniczo to brzmi), którym się w tym filmie zajmujemy oraz sposób, w jaki Marcin Koszałka postanowił się z nim rozprawić. Chodzi przede wszystkim o to, że ten film nie daje, ani prostych, ani tym bardziej jednoznacznych odpowiedzi.
 
Na spotkaniu z publicznością na Dwóch Brzegach przyznałeś też, że jesteś bardzo emocjonalnie związany z tym filmem.

FP: Do „Czerwonego pająka” mam taki stosunek, jaki ma ojciec do własnego dziecka. Ciągle się o nie troszczy i przeżywa to, co się z nim i wokół niego dzieje. Pokochałem ten film i chciałbym, żeby inni ludzie też go pokochali.