Ciało po berlińsku

Berlinale znane jest powszechnie jako impreza, która jeżeli już raz postawi na danego twórcę, obdarza go sporym kredytem zaufania. To właśnie casus polskiej reżyserki, która przed dwoma laty prezentowała w berlińskim konkursie swój poprzedni film - „W imię…”, wyróżniony notabene nagrodą Teddy. Co ciekawe, analogiczna sytuacja spotkała do tej pory tylko dwóch rodzimych reżyserów - Romana Polańskiego i Andrzeja Wajdę. Oglądając "Body/Ciało" Szumowskiej, w ciemno można stawiać, że niedługo będzie w tej materii samotną rekordzistką. Przyglądając się entuzjastycznym rekcjom po projekcji tak dziennikarzy, jak i publiczności, nietrudno dojść do wniosku, że wspomnianego zaufania ani trochę nie nadszarpnęła.   

„Początkowo wraz z Michałem (Englertem, współautorem scenariusza i operatorem - przyp. aut.) myśleliśmy o tym, by opowiedzieć o problemie anoreksji. Doszliśmy jednak do wniosku, że to temat zbyt hermetyczny i brutalny, a tym samym zbyt mało zrozumiały dla publiczności. Wtedy właśnie pojawił się motyw ciała i różnego do niego podejścia” - opowiadała na konferencji prasowej reżyserka. To, o czym mówi, uosabia trójka głównych bohaterów filmu - psychoterapeutka, nawiązująca kontakt z ciałami astralnymi (w tej roli Maja Ostaszewska), starszy prokurator, który co rusz ma do czynienia z nieboszczykami (Janusz Gajos), i jego cierpiąca na bulimię córka (Justyna Suwała). Ta ostatnia, dla której był to pierwszy aktorski sznyt, została, co ciekawe, znaleziona przez twórców za pośrednictwem Facebooka. Zapytana przez jedną z dziennikarek o wrażenia, przekonywała: „To była dobra zabawa i cenne doświadczenie. Na planie czułam się bardzo swobodnie, w zasadzie w ogóle nie byłam zdenerwowana”.

Szumowska lubi mieszankę aktorów doświadczonych i naturszczyków. „Tym pierwszym łatwiej wytłumaczyć, czego chcę, choć czasami… sama tego nie wiem” - zaznaczyła z uśmiechem. Poczucie humoru, które nie opuszczało twórców podczas konferencji prasowej, to jeden z kluczowych elementów dla filmu "Body/Ciało". Zresztą według nich to rodzaj czarnej komedii operującej dość absurdalnym poczuciem humoru. „Czy to typowe polskie poczucie humoru?” - zapytał dziennikarz z Niemiec. „Raczej nie, widzowie w Polsce mogą postrzegać mój film jako tragedię, smutny film o umieraniu. Sama nie wiem, co o tym myśleć. Dla jednych film jest komiczny, dla innych nie” - podsumowała reżyserka. Zabawnie było też, gdy jeden z przedstawicieli prasy zagranicznej pytał o kreację Maję Ostaszewską, przekonując, że rola wymagała od niej tego, by była dużo mniej atrakcyjna niż w rzeczywistości. „Na szczęście ja nie musiałem specjalnie brzydnąć” - wtrącił się Janusz Gajos.

Film Małgorzaty Szumowskiej spotkał się z dobrym przyjęciem, z pewnością został już dostrzeżony. A czy przez jury pod przewodnictwem Darrena Aronofsky’ego? Okaże się już niedługo.