Waldemar Prokopowicz – cztery dekady z filmem

Waldemar Prokopowicz jest jak z piosenki Kabaretu Starszych Panów: „już szron na głowie” (rocznik 1944), „już nie to zdrowie” (wyczerpującą pracę, w którą zawsze bardzo się angażował, przypłacił dwoma zawałami), „a w sercu” – sądząc po pogodzie ducha – „ciągle maj”.

W 1968 roku magister ekonomii Waldemar Prokopowicz, będąc słuchaczem podyplomowego Studium Organizacji Produkcji Filmowej w PWSTiF w Łodzi, trafił na plan „Sąsiadów” (1969) Aleksandra Ścibora-Rylskiego, gdzie odbywał praktyki. Pełnił funkcję asystenta kierownika produkcji. „Miałem niewdzięczne zadanie wydawania aktorom i ekipie posiłków. Nigdy nie wiedziałem dokładnie, kto danego dnia zje obiad w bazie, a kto na planie, przez co zdarzało mi się dowieźć na plan za mało porcji obiadów. Łatwo sobie wyobrazić, jak reagowali na to ci, dla których zabrakło jedzenia” – wspomina ze śmiechem.
 
Ogólnie jednak z obowiązków wywiązał się tak dobrze, że wkrótce po ukończeniu Studium (1969) czekała na niego praca w Zjednoczonych Zespołach Realizatorów Filmowych, w których po stażu przechodziło się na etat i otrzymywało tzw. gotowość. Było to comiesięczne wynagrodzenie pozwalające na przeżycie, nawet jeśli nie było się oddelegowanym przez kierownictwo – na podstawie posiadanych przez nie informacji o dorobku i umiejętnościach pracownika – do realizacji konkretnego filmu.

W życiu zawodowym Prokopowicza okresów na jałowym biegu było niewiele. Zaczynał, tak jak na praktykach, od asystowania kierownikowi produkcji. „Po czterech filmach, m.in. „Legendzie” [1970] Sylwestra Chęcińskiego i „Ablu twoim bracie” [1970] Janusza Nasfetera, doszedłem do wniosku, że nie będzie ze mnie kierownika produkcji. Robiłem wszystko, żeby przejść do pionu realizatorskiego. W „Motodramie” [1971] Andrzeja Konica i „Trądzie” [1971] Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego byłem już asystentem reżysera. Ale wtedy powiedziano mi w Zespołach, że w produkcji brakuje ludzi tak zaangażowanych w pracę jak ja, więc albo tam wracam, albo, jeśli chcę zostać przy realizacji, idę do „Potopu” [1973-1974] Jerzego Hoffmana. Do tej superprodukcji nikt się nie garnął, bo wymagała ogromnego wysiłku i wyrzeczeń za stosunkowo skromne pieniądze. Jednak wybrałem Potop, i nie żałuję, bo była to świetna praktyczna szkoła roboty filmowej. Ukończyłem ją w stopniu II reżysera bez kategorii, choć faktycznie II reżyserem byłem od początku zdjęć, inscenizując drugi plan” – opowiada Prokopowicz.