Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
Kutz odkrywający magię Śląska, portret Janusza Morgensterna, magiczne zakątki ulicy Koszykowej, opowieść o Janie Zachwatowiczu, fenomen supergrupy Osjan, Titkow szukający swoich korzeni, Dejmek wywołujący wydarzenia marcowe i Kantor prześwietlony przez swojego współpracownika – to tematy filmów, które znalazły się w programie marcowej edycji „Rejsu z dokumentem”. Organizatorem cyklu "Rejs z dokumentem" jest Stowarzyszenie Filmowców Polskich. Wyświetlane dokumenty pochodzą z kolekcji TopDocFilm.
W marcowe czwartki, zawsze o godz. 17.00, w warszawskim kinie Kultura (sala Rejs) zaprezentowane zostaną najlepsze polskie dokumenty zrealizowane przez mistrzów tego gatunku. Pokazy filmów, których twórcami są Antoni Krauze, Janusz Kijowski, Kazimierz Karabasz, Andrzej Titkow, Ignacy Szczepański i Krzysztof Miklaszewski będą poprzedzone projekcjami historycznych wydań Polskiej Kroniki Filmowej.
Bilety na pokazy: 5 zł
Więcej informacji:
www.kinokultura.pl
www.facebook.com/RejsZDokumentem
Patronami medialnymi cyklu „Rejs z dokumentem” są: „Qadrans qltury” TVP Warszawa i Serwis Internetowy SFP (www.sfp.org.pl) oraz Magazyn Filmowy SFP
„Rejs z dokumentem” - marzec
6 marca 2014, 17.00 – Filmowe portrety II
Kino Kultura, Sala Rejs
1. Polska Kronika Filmowa
2. "Śląsk Kazimierza Kutza", reż. Janusz Kijowski, 1997
3. "Ćwiczenia z niepamięci", reż. Antoni Krauze, 2004
"Śląsk Kazimierza Kutza", fot. topdocfilm
"Śląsk Kazimierza Kutza" – Kazimierz Kutz, reżyser filmowy, scenarzysta, polityk urodził się w 1929 roku w Szopienicach na Śląsku. Liceum ukończył nieopodal, w Mysłowicach. Ojciec Kazimierza Franciszek był kolejarzem i powstańcem śląskim w oddziałach Korfantego. Atmosfera i tradycje rodzinne wywarły znamienny wpływ na ukształtowanie się Jego poglądów, przekonań, miłości do tradycji, ale również znacząco odcisnęły się na Jego dokonaniach twórczych. Kazimierz Kutz, twórca kilkudziesięciu filmów fabularnych, wielu spektakli telewizyjnych i teatralnych wsławił się przede wszystkim zrealizowanym w latach siedemdziesiątych tzw. tryptykiem śląskim, filmami „Sól ziemi czarnej”, „Perła w koronie” i „Paciorki jednego różańca”. „Solą ziemi czarnej” chciałem się przyczynić do powstania artystycznej mitologii Śląska, nobilitującej kulturalnie ten region” powie potem sam reżyser. Film "Śląsk Kazimierza Kutza" w reżyserii Janusza Kijowskiego, to praktyczne rozwiniecie tej właśnie myśli poprzez próbę pokazania śladów śląskiej tradycji, klimatów, miejsc w których dorastał, przeżywał swe pierwsze przygody, zbierał doświadczenia. Kamera Kijowskiego uważnie obserwuje, ostrożnie zagląda w te miejsca, święte dla bohatera, dla nas ilustrujące Jego myśli, wspomnienia, znaki czasu i tradycji. Przeplatają się z tymi wędrówkami sceny z filmów, uzupełniając narracje, pogłębiając znaczenia. Obrazy pozostają w pamięci ilustrując artystyczną wizję Reżysera. Niepostrzeżenie tworzą własna, ale jakże piękną mitologie tej ziemi.
"Ćwiczenia z niepamięci", fot. topdocfilm
"Ćwiczenia z niepamięci" - Filmowy portret jednego z najciekawszych twórców polskiej powojennej kinematografii Janusza „Kuby“ Morgensterna (1922-2011). Po ukończeniu łódzkiej Szkoły Filmowej w 1954 roku, Morgerstern stawiał swoje pierwsze kroki w zawodzie ściśle współpracując z Andrzejem Wajdą, między innymi, przy filmach: „Pokolenie“, „Kanał“, „Popiół i diament“. Wkrótce, już jako reżyser zadebiutował filmem: „Do widzenia do jutra“. Był twórcą takich filmów jak: „Jowita“, „Trzeba zabić tę miłość“, ale również niezapomnianych seriali: „Kolumbowie“, „Stawka większa niż życie“, czy „Polskie drogi“. W filmie Antoniego Krauzego, wspominają „Kubę“ Tadeusz Konwicki, Andrzej Wajda, Roman Polański, Kazimierz Kutz, Andrzej Kotkowski, a także żona reżysera Krystyna Morgenstern. Poznajemy, dzięki nim, bliżej historię tego pełnego uroku człowieka i wybitnego reżysera.
***
13 marca 2014, 17.00 – Moja Warszawa
Kino Kultura, Sala Rejs
1. Polska Kronika Filmowa
2. „Za rogiem, niedaleko”, reż. Kazimierz Karabasz, 2005
3. „Jan Zachwatowicz 1900-1983”, reż. Antoni Krauze, 2000
„Za rogiem, niedaleko”, fot. topdocfilm
„Za rogiem, niedaleko” - Centrum Warszawy. Ulica Koszykowa. Wśród nowoczesnej architektury, wznoszą się budynki pamiętające przedwojenne czasy. Miejsce urokliwe i nastrojowe, którego atmosferę i swoisty klimat tworzą przede wszystkim jego mieszkańcy – bohaterowie filmu. Karabasz w mistrzowski sposób ilustruje sylwetki wybranych mieszkańców, pokazując ich pasje, marzenia, życie codzienne. I tak klatka po klatce odsłania się przed nami postać Franciszka Szydełko – tresera i miłośnika zwierząt. Pan Szydełko, z ogromnym zaangażowaniem, szkolił znanego wszystkim psa Szarika, który występował w popularnym niegdyś serialu „Czterej pancerni i pies”. Ciekawą postacią, jest też młody chłopak – student Akademii Muzycznej, dla którego miłość do muzyki i granie na oboju są droższe niż życie. To im właśnie podporządkował cały swój świat. Obiektyw kamery zatrzymuje się również na osobie pana Ryszarda, który wraz z żoną prowadzi księgarnię taniej książki. Bohaterowie filmu są przedstawicielami różnych pokoleń, a tym samym mają inny sposób postrzegania otaczającej ich rzeczywistości. Co więcej, to co przeżyli i to czego doświadczyli sprawia, że każda z tych osób jest niezwykle barwną i interesującą postacią, o której warto dowiedzieć się więcej.
„Jan Zachwatowicz 1900-1983”, fot. topdocfilm
„Jan Zachwatowicz 1900-1983” – Dokument biograficzny Antoniego Krauze przybliża nam postać wybitnego polskiego patrioty i znakomitego architekta. Prezentuje złożoną historię Jego edukacji, bohaterstwo w okresie okupacji, jak również niezwykłe losy i dokonania Profesora w czasach PRL-u. Jan Zachwatowicz (1900-1983) - architekt, historyk architektury, profesor Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, w latach 1945-57 Generalny Konserwator Zabytków w Polsce, autor m.in.: "Architektura polska" (1966), "Sztuka polska przedromańska i romańska do schyłku XIII wieku" (1971), "Zamek Królewski w Warszawie" (1972) - wywarł zasadniczy wpływ na kierunek odbudowy i konserwacji zabytków polskich po II wojnie światowej. Jan Zachwatowicz był jednym z najwybitniejszych europejskich konserwatorów, był człowiekiem bez reszty i bezinteresownie oddanym swemu dziełu. W filmie Krauzego, sylwetkę Jana Zachwatowicza przedstawiają jego bliscy, przyjaciele, współpracownicy, m.in.: córka Krystana Zachwatowicz oraz Andrzej Wajda, prof. Andrzej Gruszecki, prof. Andrzej Tomaszewski, Jan Nowak-Jeziorański, inż. Jacek Cydzik, inż. Kazimierz M. Piechotka, Władysław Bartoszewski i prof. Andrzej Rottermund.
***
20 marca 2014, 17.00 – Andrzej Titkow
Kino Kultura, Sala Rejs
1. Polska Kronika Filmowa
2. "Jam Osjan", reż. Andrzej Titkow, 1997
3. "Album rodzinny", reż. Andrzej Titkow, 2013
"Jam Osjan", fot. topdocfilm
"Jam Osjan" – Kultowa „Piwnica pod Baranami“ w Krakowie, Ewa Demarczyk w interpretacji wiersza Bolesława Leśmiana „Jam-nie Osjan“ oraz, gdzieś w tle, poematy legendarnego barda szkockiego, Osjana. Wszystko to, jesienią 1971 roku, tworzyło klimat, w jakim powstawała nowa grupa instrumentalna, prowadzona przez awangardowego kontrabasistę jazzowego Jacka Ostaszewskiego. Obok Ostaszewskiego, Marek Jackowski i Tomek Hołuj. Kameralna, inspirowana jazzem i folkiem, muzyka zespołu stała się przebojowym brzmieniem dla ówczesnych odbiorców. Na przestrzeni lat zmieniał się skład zespołu, ale jego brzmienie, wiodąca rola Ostaszewskiego, wpływ muzyki etnicznej i intuicyjnej wyprzedzały i wyprzedzają światowe dokonania i trendy w tym zakresie. Określa się ich słusznie jako prekursorów world music w Polsce. Osjan inspiruje i zadziwia zarazem. Film Titkowa to próba zapisu biografii zespołu, wzbogacona wypowiedziami muzyków, ale też przyjaciół i fanów grupy, takich jak Tomasz Stańko, Grzegorz Ciechowski, Jacek Kleyff czy Eligiusz Szymanis. Rekomendował ich do „Piwnicy“ sam Zygmunt Konieczny. A dzisiaj? Powtórzmy za „Gazetą Wyborczą“ – „...pierwsi fani Osjana są dziś statecznymi obywatelami, a na koncert przyprowadzają dzieci. Ale bez obaw, muzyka Osjana to nie relikt, nadal brzmi „na czasie“...“ Nie sposób się z tym nie zgodzić, a film Titkowa zdaje się to tylko potwierdzać.
"Album rodzinny", fot. topdocfilm
"Album rodzinny" – „Każdy człowiek stanowi tajemnicę. Czasem cząstka tej tajemnicy zostaje w filmie ukazana. To, co widzi kamera (a także nasze oko), to zaledwie czubek góry lodowej. Tajemnica odsłania się na moment, w świetle błyskawicy. Wcześniej i później jest tylko ciemność.” – mówił Andrzej Titkow w wywiadzie dla rocznicowej publikacji „Chełmska 21” z 1999 r. Titkow w swoich filmach zajęty jest przede wszystkim wnikliwym portretowaniem człowieka, swojego bohatera. W „Albumie rodzinnym” postępuje jednak inaczej. Kieruje swoją kamerę jakby do środka, do wewnątrz. Koncentruje się na sobie. Kim jestem? Skąd pochodzę? Dlaczego w tak wielu sprawach odczuwam inaczej niż inni? Dar od losu? Od Boga? Kim byli moi przodkowie? Gdzie są moje korzenie i jakie ich ślady odcisnęły się na mojej wrażliwości, sposobie pojmowania świata, otaczającej nas rzeczywistości? Trop wiedzie do Lublina. Tam zaczyna się ta historia. Dwie zasymilowane w Polsce rodziny żydowskie. Arnsztajnowie i Meyersonowie. Wielce dla ojczyzny zasłużeni. Zaangażowani w działalność niepodległościową, społeczną, naukową i artystyczną. Cenieni lekarze, filantropi, społecznicy i ogromnie utalentowana poetka Franciszka Meyerson-Arnsztajn. Towarzyszmy Titkowowi w tej podróży. Razem z nim odkrywamy losy bohaterów. Tajniki historii, dramatyczne zwroty, radości klęski. Poznajemy ich najbliższych, matkę, rodzeństwo, dzieci, wnuki, ale też dziadków, babki, pra, pra... przodków. To co, jest piękne i wzruszające zarazem, to że mamy wrażenie, iż Titkow jest razem z nami. Towarzyszy nam w najdrobniejszych szczegółach. Też poznaje ten świat. Tajemnica odsłania się na moment, w świetle błyskawicy....
***
27 marca 2014, 17.00 – Mój teatr
Kino Kultura, Sala Rejs
1. Polska Kronika Filmowa
2. „Dejmek”, reż. Ignacy Szczepański, 2002
3. „tadeusz.kantor@europa.pl”, reż. Krzysztof Miklaszewski, 2010
„Dejmek”, fot. topdocfilm
„Dejmek” – Bohaterem filmu Ignacego Szczepańskiego jest Kazimierz Dejmek. Wybitny reżyser teatralny, założyciel Teatru Nowego w Łodzi, niezastąpiony dyrektor Teatru Narodowego w Warszawie. Przygotowana i wyreżyserowana przez Niego inscenizacja „Dziadów“ Adama Mickiewicza, na scenie narodowej w Warszawie, stała się głośnym wydarzeniem artystycznym. Niestety reperkusje polityczne tego spektaklu przyćmiły walory inscenizacji. Przedstawienie zorganizowano z okazji rocznicy rewolucji październikowej. Władze komunistyczne uznały jednak, że zaproponowana przez Dejmka interpretacja utworu ma charakter antyrosyjski i zdjęły sztukę z afisza. Ta decyzja spotkała się z licznymi demonstracjami i protestami, głównie studentów Uniwersytetu Warszawskiego, które kulminację swoją osiągnęły 8 marca 1968 roku, dając początek tzw. wydarzeniom marcowym. Kazimierza Dejmka odwołano z funkcji dyrektora Teatru Narodowego. Przez kilka lat zmuszony był pracować za granicą. Reżyserował m.in. w Oslo, Düsseldorfie, Wiedniu i Mediolanie, by w końcu, po powrocie do kraju, na wiele lat objąć funkcję dyrektora Teatru Polskiego w Warszawie. Wystawiał też swoje sztuki w Teatrze Nowym w Łodzi i Ateneum w Warszawie. Sylwetka Kazimierza Dejmka, pieczołowicie przedstawiona nam przez Szczepańskiego, pozwala lepiej zrozumieć znaczenie i rolę kreacji w Jego twórczości. Mistrzowską pracę z aktorem, ale też sposób bycia, wrażliwość, przenikliwość analizy i zaskakującą intuicję. Ten filmowy portret Artysty wzbogacają wspomnienia o Reżyserze, m.in. Józefa Duryasza, Jana Peszka, Olgierda Łukaszewicza, Wojciecha Siemiona czy Wolfa Seesemanna, a także materiały archiwalne – fragmenty spektakli inscenizowanych przez Dejmka.
„tadeusz.kantor@europa.pl”, fot. topdocfilm
„tadeusz.kantor@europa.pl” – Tadeusz Kantor (1915-1990) – wybitny twórca awangardowego teatru, malarz, scenograf, aktor, ale też twórca happeningów, teoretyk sztuki i profesor krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. „Powiedzieć o Kantorze, iż należy on do grona najwybitniejszych artystów polskich drugiej połowy dwudziestego wieku, to powiedzieć niewiele. Dla sztuki polskiej jest on tym, kim dla sztuki niemieckiej jest Joseph Beuys, a dla amerykańskiej Andy Warhol. Twórca zupełnie osobnej wizji teatru, aktywny uczestnik neoawangardowych rewolucji, oryginalny teoretyk, innowator głęboko osadzony w tradycji, malarz antymalarski, happener-heretyk, ironiczny konceptualista. To tylko niektóre z jego licznych wizerunków.” – napisał Jarosław Suchan, kurator wystawy „Tadeusz Kantor. Niemożliwe”, w katalogu dedykowanym tejże wystawie. Nikt chyba nie znał Kantora lepiej ani bliżej niż twórca tego filmu, Krzysztof Miklaszewski. Ten krytyk teatralny i filmowy, autor książek o teatrze, był też wieloletnim współpracownikiem Kantora i aktorem jego teatru Cricot 2. Miklaszewski jest jednak także wybitnym dokumentalistą i reżyserem wielu doskonałych filmów dokumentalnych. W filmie tadeusz.kantor@europa.pl, zrealizowanym w dwadzieścia lat po śmierci Wielkiego Mistrza, podsumował jego twórczość oraz jej znaczenie dla kultury europejskiej i światowej. Wątki biograficzne mieszają się tu z fragmentami najważniejszych sztuk Kantora, tj. „Teatr śmierci: Umarła klasa” (1975), „Gdzie są niegdysiejsze śniegi?” (1979), „Wielopole, Wielopole” (1980) czy „Niech sczezną artyści” (1985). Równie ważnym, być może najważniejszym wątkiem filmu są wypowiedzi krytyków, menedżerów, publicystów, sponsorów, producentów, ale też teatrologów i wybitnych reżyserów teatralnych. Miklaszewski przybliża nas swym filmem do Kantora, wielkiego twórcy światowej dramaturgii. Jak napisał o Kantorze Jarosław Suchan „O jego wielkości nie tyle decyduje jego twórczość, ile on sam pojęty jako całość.”.
Bilety na pokazy: 5 zł
Więcej informacji:
www.kinokultura.pl
www.facebook.com/RejsZDokumentem
Patronami medialnymi cyklu „Rejs z dokumentem” są: „Qadrans qltury” TVP Warszawa i Serwis Internetowy SFP (www.sfp.org.pl) oraz Magazyn Filmowy SFP
„Rejs z dokumentem” - marzec
6 marca 2014, 17.00 – Filmowe portrety II
Kino Kultura, Sala Rejs
1. Polska Kronika Filmowa
2. "Śląsk Kazimierza Kutza", reż. Janusz Kijowski, 1997
3. "Ćwiczenia z niepamięci", reż. Antoni Krauze, 2004
"Śląsk Kazimierza Kutza", fot. topdocfilm
"Śląsk Kazimierza Kutza" – Kazimierz Kutz, reżyser filmowy, scenarzysta, polityk urodził się w 1929 roku w Szopienicach na Śląsku. Liceum ukończył nieopodal, w Mysłowicach. Ojciec Kazimierza Franciszek był kolejarzem i powstańcem śląskim w oddziałach Korfantego. Atmosfera i tradycje rodzinne wywarły znamienny wpływ na ukształtowanie się Jego poglądów, przekonań, miłości do tradycji, ale również znacząco odcisnęły się na Jego dokonaniach twórczych. Kazimierz Kutz, twórca kilkudziesięciu filmów fabularnych, wielu spektakli telewizyjnych i teatralnych wsławił się przede wszystkim zrealizowanym w latach siedemdziesiątych tzw. tryptykiem śląskim, filmami „Sól ziemi czarnej”, „Perła w koronie” i „Paciorki jednego różańca”. „Solą ziemi czarnej” chciałem się przyczynić do powstania artystycznej mitologii Śląska, nobilitującej kulturalnie ten region” powie potem sam reżyser. Film "Śląsk Kazimierza Kutza" w reżyserii Janusza Kijowskiego, to praktyczne rozwiniecie tej właśnie myśli poprzez próbę pokazania śladów śląskiej tradycji, klimatów, miejsc w których dorastał, przeżywał swe pierwsze przygody, zbierał doświadczenia. Kamera Kijowskiego uważnie obserwuje, ostrożnie zagląda w te miejsca, święte dla bohatera, dla nas ilustrujące Jego myśli, wspomnienia, znaki czasu i tradycji. Przeplatają się z tymi wędrówkami sceny z filmów, uzupełniając narracje, pogłębiając znaczenia. Obrazy pozostają w pamięci ilustrując artystyczną wizję Reżysera. Niepostrzeżenie tworzą własna, ale jakże piękną mitologie tej ziemi.
"Ćwiczenia z niepamięci", fot. topdocfilm
"Ćwiczenia z niepamięci" - Filmowy portret jednego z najciekawszych twórców polskiej powojennej kinematografii Janusza „Kuby“ Morgensterna (1922-2011). Po ukończeniu łódzkiej Szkoły Filmowej w 1954 roku, Morgerstern stawiał swoje pierwsze kroki w zawodzie ściśle współpracując z Andrzejem Wajdą, między innymi, przy filmach: „Pokolenie“, „Kanał“, „Popiół i diament“. Wkrótce, już jako reżyser zadebiutował filmem: „Do widzenia do jutra“. Był twórcą takich filmów jak: „Jowita“, „Trzeba zabić tę miłość“, ale również niezapomnianych seriali: „Kolumbowie“, „Stawka większa niż życie“, czy „Polskie drogi“. W filmie Antoniego Krauzego, wspominają „Kubę“ Tadeusz Konwicki, Andrzej Wajda, Roman Polański, Kazimierz Kutz, Andrzej Kotkowski, a także żona reżysera Krystyna Morgenstern. Poznajemy, dzięki nim, bliżej historię tego pełnego uroku człowieka i wybitnego reżysera.
***
13 marca 2014, 17.00 – Moja Warszawa
Kino Kultura, Sala Rejs
1. Polska Kronika Filmowa
2. „Za rogiem, niedaleko”, reż. Kazimierz Karabasz, 2005
3. „Jan Zachwatowicz 1900-1983”, reż. Antoni Krauze, 2000
„Za rogiem, niedaleko”, fot. topdocfilm
„Za rogiem, niedaleko” - Centrum Warszawy. Ulica Koszykowa. Wśród nowoczesnej architektury, wznoszą się budynki pamiętające przedwojenne czasy. Miejsce urokliwe i nastrojowe, którego atmosferę i swoisty klimat tworzą przede wszystkim jego mieszkańcy – bohaterowie filmu. Karabasz w mistrzowski sposób ilustruje sylwetki wybranych mieszkańców, pokazując ich pasje, marzenia, życie codzienne. I tak klatka po klatce odsłania się przed nami postać Franciszka Szydełko – tresera i miłośnika zwierząt. Pan Szydełko, z ogromnym zaangażowaniem, szkolił znanego wszystkim psa Szarika, który występował w popularnym niegdyś serialu „Czterej pancerni i pies”. Ciekawą postacią, jest też młody chłopak – student Akademii Muzycznej, dla którego miłość do muzyki i granie na oboju są droższe niż życie. To im właśnie podporządkował cały swój świat. Obiektyw kamery zatrzymuje się również na osobie pana Ryszarda, który wraz z żoną prowadzi księgarnię taniej książki. Bohaterowie filmu są przedstawicielami różnych pokoleń, a tym samym mają inny sposób postrzegania otaczającej ich rzeczywistości. Co więcej, to co przeżyli i to czego doświadczyli sprawia, że każda z tych osób jest niezwykle barwną i interesującą postacią, o której warto dowiedzieć się więcej.
„Jan Zachwatowicz 1900-1983”, fot. topdocfilm
„Jan Zachwatowicz 1900-1983” – Dokument biograficzny Antoniego Krauze przybliża nam postać wybitnego polskiego patrioty i znakomitego architekta. Prezentuje złożoną historię Jego edukacji, bohaterstwo w okresie okupacji, jak również niezwykłe losy i dokonania Profesora w czasach PRL-u. Jan Zachwatowicz (1900-1983) - architekt, historyk architektury, profesor Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, w latach 1945-57 Generalny Konserwator Zabytków w Polsce, autor m.in.: "Architektura polska" (1966), "Sztuka polska przedromańska i romańska do schyłku XIII wieku" (1971), "Zamek Królewski w Warszawie" (1972) - wywarł zasadniczy wpływ na kierunek odbudowy i konserwacji zabytków polskich po II wojnie światowej. Jan Zachwatowicz był jednym z najwybitniejszych europejskich konserwatorów, był człowiekiem bez reszty i bezinteresownie oddanym swemu dziełu. W filmie Krauzego, sylwetkę Jana Zachwatowicza przedstawiają jego bliscy, przyjaciele, współpracownicy, m.in.: córka Krystana Zachwatowicz oraz Andrzej Wajda, prof. Andrzej Gruszecki, prof. Andrzej Tomaszewski, Jan Nowak-Jeziorański, inż. Jacek Cydzik, inż. Kazimierz M. Piechotka, Władysław Bartoszewski i prof. Andrzej Rottermund.
***
20 marca 2014, 17.00 – Andrzej Titkow
Kino Kultura, Sala Rejs
1. Polska Kronika Filmowa
2. "Jam Osjan", reż. Andrzej Titkow, 1997
3. "Album rodzinny", reż. Andrzej Titkow, 2013
"Jam Osjan", fot. topdocfilm
"Jam Osjan" – Kultowa „Piwnica pod Baranami“ w Krakowie, Ewa Demarczyk w interpretacji wiersza Bolesława Leśmiana „Jam-nie Osjan“ oraz, gdzieś w tle, poematy legendarnego barda szkockiego, Osjana. Wszystko to, jesienią 1971 roku, tworzyło klimat, w jakim powstawała nowa grupa instrumentalna, prowadzona przez awangardowego kontrabasistę jazzowego Jacka Ostaszewskiego. Obok Ostaszewskiego, Marek Jackowski i Tomek Hołuj. Kameralna, inspirowana jazzem i folkiem, muzyka zespołu stała się przebojowym brzmieniem dla ówczesnych odbiorców. Na przestrzeni lat zmieniał się skład zespołu, ale jego brzmienie, wiodąca rola Ostaszewskiego, wpływ muzyki etnicznej i intuicyjnej wyprzedzały i wyprzedzają światowe dokonania i trendy w tym zakresie. Określa się ich słusznie jako prekursorów world music w Polsce. Osjan inspiruje i zadziwia zarazem. Film Titkowa to próba zapisu biografii zespołu, wzbogacona wypowiedziami muzyków, ale też przyjaciół i fanów grupy, takich jak Tomasz Stańko, Grzegorz Ciechowski, Jacek Kleyff czy Eligiusz Szymanis. Rekomendował ich do „Piwnicy“ sam Zygmunt Konieczny. A dzisiaj? Powtórzmy za „Gazetą Wyborczą“ – „...pierwsi fani Osjana są dziś statecznymi obywatelami, a na koncert przyprowadzają dzieci. Ale bez obaw, muzyka Osjana to nie relikt, nadal brzmi „na czasie“...“ Nie sposób się z tym nie zgodzić, a film Titkowa zdaje się to tylko potwierdzać.
"Album rodzinny", fot. topdocfilm
"Album rodzinny" – „Każdy człowiek stanowi tajemnicę. Czasem cząstka tej tajemnicy zostaje w filmie ukazana. To, co widzi kamera (a także nasze oko), to zaledwie czubek góry lodowej. Tajemnica odsłania się na moment, w świetle błyskawicy. Wcześniej i później jest tylko ciemność.” – mówił Andrzej Titkow w wywiadzie dla rocznicowej publikacji „Chełmska 21” z 1999 r. Titkow w swoich filmach zajęty jest przede wszystkim wnikliwym portretowaniem człowieka, swojego bohatera. W „Albumie rodzinnym” postępuje jednak inaczej. Kieruje swoją kamerę jakby do środka, do wewnątrz. Koncentruje się na sobie. Kim jestem? Skąd pochodzę? Dlaczego w tak wielu sprawach odczuwam inaczej niż inni? Dar od losu? Od Boga? Kim byli moi przodkowie? Gdzie są moje korzenie i jakie ich ślady odcisnęły się na mojej wrażliwości, sposobie pojmowania świata, otaczającej nas rzeczywistości? Trop wiedzie do Lublina. Tam zaczyna się ta historia. Dwie zasymilowane w Polsce rodziny żydowskie. Arnsztajnowie i Meyersonowie. Wielce dla ojczyzny zasłużeni. Zaangażowani w działalność niepodległościową, społeczną, naukową i artystyczną. Cenieni lekarze, filantropi, społecznicy i ogromnie utalentowana poetka Franciszka Meyerson-Arnsztajn. Towarzyszmy Titkowowi w tej podróży. Razem z nim odkrywamy losy bohaterów. Tajniki historii, dramatyczne zwroty, radości klęski. Poznajemy ich najbliższych, matkę, rodzeństwo, dzieci, wnuki, ale też dziadków, babki, pra, pra... przodków. To co, jest piękne i wzruszające zarazem, to że mamy wrażenie, iż Titkow jest razem z nami. Towarzyszy nam w najdrobniejszych szczegółach. Też poznaje ten świat. Tajemnica odsłania się na moment, w świetle błyskawicy....
***
27 marca 2014, 17.00 – Mój teatr
Kino Kultura, Sala Rejs
1. Polska Kronika Filmowa
2. „Dejmek”, reż. Ignacy Szczepański, 2002
3. „tadeusz.kantor@europa.pl”, reż. Krzysztof Miklaszewski, 2010
„Dejmek”, fot. topdocfilm
„Dejmek” – Bohaterem filmu Ignacego Szczepańskiego jest Kazimierz Dejmek. Wybitny reżyser teatralny, założyciel Teatru Nowego w Łodzi, niezastąpiony dyrektor Teatru Narodowego w Warszawie. Przygotowana i wyreżyserowana przez Niego inscenizacja „Dziadów“ Adama Mickiewicza, na scenie narodowej w Warszawie, stała się głośnym wydarzeniem artystycznym. Niestety reperkusje polityczne tego spektaklu przyćmiły walory inscenizacji. Przedstawienie zorganizowano z okazji rocznicy rewolucji październikowej. Władze komunistyczne uznały jednak, że zaproponowana przez Dejmka interpretacja utworu ma charakter antyrosyjski i zdjęły sztukę z afisza. Ta decyzja spotkała się z licznymi demonstracjami i protestami, głównie studentów Uniwersytetu Warszawskiego, które kulminację swoją osiągnęły 8 marca 1968 roku, dając początek tzw. wydarzeniom marcowym. Kazimierza Dejmka odwołano z funkcji dyrektora Teatru Narodowego. Przez kilka lat zmuszony był pracować za granicą. Reżyserował m.in. w Oslo, Düsseldorfie, Wiedniu i Mediolanie, by w końcu, po powrocie do kraju, na wiele lat objąć funkcję dyrektora Teatru Polskiego w Warszawie. Wystawiał też swoje sztuki w Teatrze Nowym w Łodzi i Ateneum w Warszawie. Sylwetka Kazimierza Dejmka, pieczołowicie przedstawiona nam przez Szczepańskiego, pozwala lepiej zrozumieć znaczenie i rolę kreacji w Jego twórczości. Mistrzowską pracę z aktorem, ale też sposób bycia, wrażliwość, przenikliwość analizy i zaskakującą intuicję. Ten filmowy portret Artysty wzbogacają wspomnienia o Reżyserze, m.in. Józefa Duryasza, Jana Peszka, Olgierda Łukaszewicza, Wojciecha Siemiona czy Wolfa Seesemanna, a także materiały archiwalne – fragmenty spektakli inscenizowanych przez Dejmka.
„tadeusz.kantor@europa.pl”, fot. topdocfilm
„tadeusz.kantor@europa.pl” – Tadeusz Kantor (1915-1990) – wybitny twórca awangardowego teatru, malarz, scenograf, aktor, ale też twórca happeningów, teoretyk sztuki i profesor krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. „Powiedzieć o Kantorze, iż należy on do grona najwybitniejszych artystów polskich drugiej połowy dwudziestego wieku, to powiedzieć niewiele. Dla sztuki polskiej jest on tym, kim dla sztuki niemieckiej jest Joseph Beuys, a dla amerykańskiej Andy Warhol. Twórca zupełnie osobnej wizji teatru, aktywny uczestnik neoawangardowych rewolucji, oryginalny teoretyk, innowator głęboko osadzony w tradycji, malarz antymalarski, happener-heretyk, ironiczny konceptualista. To tylko niektóre z jego licznych wizerunków.” – napisał Jarosław Suchan, kurator wystawy „Tadeusz Kantor. Niemożliwe”, w katalogu dedykowanym tejże wystawie. Nikt chyba nie znał Kantora lepiej ani bliżej niż twórca tego filmu, Krzysztof Miklaszewski. Ten krytyk teatralny i filmowy, autor książek o teatrze, był też wieloletnim współpracownikiem Kantora i aktorem jego teatru Cricot 2. Miklaszewski jest jednak także wybitnym dokumentalistą i reżyserem wielu doskonałych filmów dokumentalnych. W filmie tadeusz.kantor@europa.pl, zrealizowanym w dwadzieścia lat po śmierci Wielkiego Mistrza, podsumował jego twórczość oraz jej znaczenie dla kultury europejskiej i światowej. Wątki biograficzne mieszają się tu z fragmentami najważniejszych sztuk Kantora, tj. „Teatr śmierci: Umarła klasa” (1975), „Gdzie są niegdysiejsze śniegi?” (1979), „Wielopole, Wielopole” (1980) czy „Niech sczezną artyści” (1985). Równie ważnym, być może najważniejszym wątkiem filmu są wypowiedzi krytyków, menedżerów, publicystów, sponsorów, producentów, ale też teatrologów i wybitnych reżyserów teatralnych. Miklaszewski przybliża nas swym filmem do Kantora, wielkiego twórcy światowej dramaturgii. Jak napisał o Kantorze Jarosław Suchan „O jego wielkości nie tyle decyduje jego twórczość, ile on sam pojęty jako całość.”.
GGU
SFP
Ostatnia aktualizacja: 6.03.2014
fot. topdocfilm
Polscy filmowcy w obronie Ukraińców
Se-ma-for online
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024