PORTAL
start
Aktualności
Filmy polskie
Box office
Baza wiedzy
Książki filmowe
Dokument
Scenarzyści
Po godzinach
Blogi
Konkursy
SFP
start
Wydarzenia
Komunikaty
Pożegnania
Zostań członkiem SFP
Informacje
Dla członków SFP
Kontakt
ZAPA
www.zapa.org.pl
Komunikaty
Informacje
Zapisy do ZAPA
Kontakt
KINO KULTURA
www.kinokultura.pl
Aktualności
Informacje
Repertuar
Kontakt
STUDIO MUNKA
www.studiomunka.pl
Aktualności
Informacje
Zgłoś projekt
Kontakt
AKTORZY POLSCY
www.aktorzypolscy.pl
Aktualności
Informacje
Szukaj
Kontakt
FILMOWCY POLSCY
www.filmowcypolscy.pl
Aktualnosci
Informacje
Szukaj
Kontakt
MAGAZYN FILMOWY
start
O magazynie
Kontakt
STARA ŁAŹNIA
www.restauracjalaznia.pl
Aktualności
Informacje
Rezerwacja
Kontakt
PKMW
start
Aktualności
Filmy
O programie
Kontakt
Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
MENU
WYDARZENIA
  2.03.2014
Przedstawiamy fragment raportu Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji dotyczący systemu pobierania opłat abonamentowych w Europie. Jak to wygląda w Niemczech, Czechach, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Danii?
W Niemczech od początku stycznia 2013 roku wprowadzono nowy system pobierania opłat za korzystanie z usług publiczno-prawnych stacji radiowo-telewizyjnych. Dotychczasowa opłata abonamentowa została zastąpiona „składką” audiowizualną.

Celem wprowadzenia nowej regulacji było ustabilizowanie spadających od lat wpływów z opłat abonamentowych oraz obniżenie kosztów obsługi. Według pierwszych szacunków z października 2013 roku cel ten został osiągnięty. Do końca 2013 roku wpływy z nowej opłaty wzrosły o jeden procent (tj. o 80 milionów euro) w porównaniu z rokiem 2012 a koszty poboru opłaty audiowizualnej zmniejszyły się o 25 proc.

Miesięczna, zryczałtowana opłata dostępowa od gospodarstwa domowego (tzw. Rundfunkgebühr) wynosi obecnie 17,98 € (ok.75 zł). Opłata abonamentowa rtv w Niemczech będzie wynosić od stycznia 2015 roku 17,25 euro miesięcznie, czyli 73 eurocenty mniej niż obecnie.

Inaczej niż przed reformą, opłata ta jest niezależna od ilości posiadanych odbiorników oraz ilości osób korzystających z oferty mediów publicznych.

Nowością jest sposób naliczania opłat od firm, zakładów pracy i instytucji. Wysokość opłat w tym segmencie wyliczana jest na podstawie ilości lokalizacji (filii), liczby zatrudnionych i liczby samochodów służbowych. Instytucje użyteczności publicznej (szkoły, uczelnie, policja itp.) traktowane są ulgowo.

W Republice Czeskiej obowiązek płacenia abonamentu rtv przez odbiorców indywidualnych uregulowany jest ustawą z 5 sierpnia 2005 roku o abonamentach radiowo-telewizyjnych.

Przedsiębiorstwo energetyczne nie zajmuje się pobieraniem abonamentu rtv, ani też zaległych należności z tego tytułu. Administratorem ewidencji podmiotów zobowiązanych do uiszczenia abonamentu są nadawcy publiczni. Podmiot zobowiązany jest do zgłoszenia w ciągu 15 dni nadawcy publicznemu, że został abonentem. Zobowiązany jest też do podania posiadanej liczby odbiorników.

Płatnikiem abonamentu jest osoba fizyczna lub prawna będąca właścicielem odbiornika. Opłatę abonamentową uiszcza się za używanie urządzenia technicznie zdolnego do indywidualnego odbioru audycji radiowych bądź programów telewizyjnych bez względu na sposób odbioru. Jeżeli osoba fizyczna lub prawna, nie figurująca w ewidencji jest odbiorcą energii to uważana jest za płatnika abonamentu. Dana osoba może złożyć oświadczenie, że jest inaczej w terminie do 30 dni od wezwania. Prawa i obowiązki analogicznie odnoszą się do organizacji państwowych i samorządów terytorialnych.

Dostawca energii jest zobowiązany do okazania w ciągu 30 dni na żądanie nadawcy listy odbiorców, z którymi zawarł umowę o dostarczenie energii. Dostawca energii ma prawo żądać od nadawcy publicznego zwrotu poniesionych kosztów.


fot. AKPA

  Ciekawie z abonamentem radzą sobie Brytyjczycy i Szwajcarzy. Tam pobór abonamentu zlecany jest przez nadawców publicznych prywatnym spółkom. Kontrahentem BBC jest spółka, która odpowiada za identyfikowanie osób nie płacących abonamentu, wysyłanie im upomnień i odwiedzanie „podejrzanych” gospodarstw domowych. Akcje na szeroką skalę przeprowadzane są często podczas trwania najbardziej oglądanych programów telewizyjnych. Np. podczas Mistrzostw Świata w 2008 roku w piłce nożnej przyłapano około 31,5 tys. osób niepłacących abonamentu.

Na ścisłą kontrolę stawiają też Duńczycy. Nadawca publiczny ma do dyspozycji specjalne pojazdy posiadające aparaturę mogącą namierzyć odbiorniki, które nie zostały zarejestrowane w biurze DR (duńska telewizja publiczna). Za niepłacenie abonamentu można zostać ukaranym grzywną, a w skrajnych przypadkach sprawa może trafić na drogę sądową. Rezultat? Aktualnie około 92 proc. gospodarstw domowych w Danii płaci abonament. Abonament obejmuje urządzenie takie jak telewizory, radia, video lub DVD, komputery z dostępem do internetu i telefonów komórkowych i podobnych urządzeń.

System poboru abonamentu jest różnie rozwiązany w poszczególnych państwach. W wielu przypadkach nadawcy publiczni są bezpośrednio zaangażowani w proces zbierania opłaty abonamentowej (np. DR w Danii czy NRK w Norwegii) lub też odbywa się to pośrednio poprzez specjalnie powołane spółki zależne (np. GIS w Austrii czy RIKAB w Szwecji). Niekiedy rola ta przypada podobnie jak w Polsce urzędom pocztowym (np. (Irlandia), regulatorom rynku (np. FICORA w Finlandii) czy wreszcie prywatnym firmom (np. Szwajcaria i Wielka Brytania).

Wymienione podmioty posiadają także w większości przypadków uprawnienia związane z monitorowaniem oraz kontrolą poziomu ściągalności abonamentu i mogą w skrajnych przypadkach nakładać kary pieniężne lub kierować sprawy do sądu. Często wyposażone są w specjalną aparaturę umożliwiającą zidentyfikowanie osób uchylających się od płacenia abonamentu (np. w Danii, Wielkiej Brytanii).

Środki abonamentowe nie zawsze trafiają bezpośrednio do budżetów nadawców publicznych. W wielu krajach są one dzielone przez instytucje państwowe lub zasilają różnego rodzaju fundusze (np. w Finlandii) i stamtąd trafiają do beneficjentów. Nie zawsze też środki abonamentowe przeznaczane są jedynie na działalność nadawców publicznych. W niektórych krajach zasilają one także budżety regulatorów rynku (np. krajowi regulatorzy rynku w Niemczech czy OFCOM w Szwajcarii), władze lokalne (Austria) lub są w określonej ilości przekazywane innym nadawcom spełniającym specyficzne warunki (np. Irlandia czy Szwajcaria).

Aby sprostać czy to wymogom ustawowym, czy to dynamicznemu rozwojowi technologii, wiele krajów wprowadziło innowacje w płatnościach abonamentu. Szeroki zestaw dopuszczalnych form znajdziemy w Wielkiej Brytanii (łącznie z informacją po polsku: https://www.tvlicensing.co.uk/languages/LANG3/ ). Na liście znajdują się kolejno: polecenie zapłaty, karta debetowa lub kredytowa, specjalna karta płatnicza do opłat za abonament telewizyjny, czeki lub przekazy pocztowe, karta oszczędnościowa związana z abonamentem telewizyjnym, punkt PayPoint i przelew elektroniczny BACS.

Fragment komunikatu Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji został wydany w związku ze spotkaniem z przedstawicielami Sejmowej i Senackiej Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Sejmowej Komisji Finansów Publicznych, które odbyło się 18 lutego 2014 roku.

Pełna informacja znajduje się tutaj:
http://www.krrit.gov.pl/dla-mediow-i-analitykow/aktualnosci/news,1455,wizyta-parlamentarzystow-w-krrit--temat-abonament.html


WRÓB
KRRiT
Ostatnia aktualizacja:  10.03.2014
Zobacz również
fot. TVP SA
Co by było, gdyby…
KRRiT o ściąganiu abonamentu
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024
Scroll