W latach 1977-84 należała do zespołu stołecznego Teatru Narodowego (zagrała tam między innymi u Adama Hanuszkiewicza: Arycję w "Fedrze" Jeana Racine'a (1977), Księżniczkę w "Śnie srebrnym Salomei" Juliusza Słowackiego (1977), "Śmierć w ...i Dekameron" wg Boccaccia (1980)), następnie skoncentrowała się na karierze filmowej. W Teatrze Telewizji aktorka debiutowała u Zofii Mrozowskiej - zagrała Herminię oraz Pasterkę w "Zimowej opowieści" Williama Szekspira (1977) - było to przedstawienie dyplomowe, zrealizowane przez warszawską PWST. Od tego czasu widzowie telewizyjnych spektakli teatralnych mogą podziwiać aktorkę, która do dziś występuje w prezentowanych przez Telewizję Polską przedstawieniach.
Następnie przyszła kolej na obrazy pełnometrażowe. Tylko w 1983 roku wystąpiła w czterech filmach: zagrała żonę Wielkiego Szu u Sylwestra Chęcińskiego, żonę u Grzegorza Królikiewicza w "Forcie XIII", u Janusza Rzeszewskiego główną rolę piosenkarki Lizy w "Lata dwudzieste... lata trzydzieste..." oraz u Wiesława Saniewskiego wychowawczynię Kingę w "Nadzorze".
Grażyna Szapołowska grała u najwybitniejszych reżyserów polskiej kinematografii. Z Krzysztofem Kieślowskim po raz pierwszy spotkała się na planie filmu "Bez końca". Następnie zagrała rolę Magdy w "Dekalogu VI - Krótkim filmie o miłości" w cyklu Dekalog (1988). Jest to rola, którą aktorka najbardziej sobie ceni. Stworzyła tu pogłębiony psychologicznie portret kobiety zbyt późno dostrzegającej tragedię kochającego ją młodego człowieka. U Tadeusza Konwickiego wcieliła się w postać Anioła Stróża i Archanioła w "Lawie" (1989). W 1990 roku zagrała u Bogusława Lindy w "Seszelach", u Jerzego Hoffmana w "Pięknej nieznajomej" (prod. Polska, Rosja, 1992). Wystąpiła u Włodzimierza Gawrońskiego w filmie "Przygody dobrego wojaka Szwejka" (1999). Zagrała Helenę Modrzejewską u Krzysztofa Zanussiego w międzynarodowej produkcji "Brat naszego Boga". Następnie przyszedł czas na rolę, która przyniosła jej dużą popularność - Telimenę u Andrzeja Wajdy w filmowej adaptacji "Pana Tadeusza" (1999). Aktorka, w jednym z wywiadów udzielonych w tamtym okresie, tak powiedziała o swojej postaci:"Nie tylko gram Telimenę, ja nią jestem. Lubię ją za dystans do życia i siebie. Jest samotna, ale z wyboru. To luksus dojrzałości".
Kadr z filmu "Pan Tadeusz", fot. Piotr Bujnowicz
Jedne z ostatnich pozycji w dorobku Grażyny Szapołowskiej to rola w serialu Macieja Dejczera w "Magdzie M." oraz filmach "Tylko mnie kochaj" Ryszarda Zatorskiego, "Ryś" Stanisława Tyma, "Różyczka" Jana Kidawy –Błońskiego, "Wojnie żeńsko męskiej" Łukasza Palkowskiego. Najnowszy film z udziałem aktorki, to będący wciąż w produkcji międzynarodowy obraz "Lauf junge, Lauf" (Biegnij chłopcze, biegnij) w reżyserii Pepe Danquarta.
Szapołowska jest również popularna za granicą i odniosła tam znaczne sukcesy. W filmach zagranicznych zagrała m.in.: u Dragovana Jovanovica w "Zapachu ziemi", u Sándora Sára w "80 huzarów". Jedną z najlepszych kreacji w swojej karierze stworzyła w filmie węgierskim "Inne spojrzenie" Károly'a Makka. Była to rola pięknej Lívii, uwikłanej w trudny i nietypowy romans z kobietą. Wystąpiła w głównej roli Armidy de Tolle w serialu telewizji włoskiej "Plac Hiszpański" (1991) Florestano Vanciniego. Zagrała tam kobietę, która poprzez małżeństwo zdobywa tytuł hrabiny i staje się człowiekiem interesu. Za tę rolę aktorka otrzymała prestiżową włoską nagrodę. Na swoim koncie ma też udział w licznych produkcjach niemieckich, węgierskich, czeskich i włoskich.
Jest aktorką niezwykle popularną, o czym świadczy chociażby to, że zdobyła aż cztery Złote Kaczki - nagrodę przyznawaną przez czytelników magazynu "Film". Zagrała w ponad pięćdziesięciu filmach. Dwukrotnie uzyskała tytuł "Gwiazdy Filmowego Sezonu": na 15. (1985) i 16. Lubuskim Lecie Filmowym (1986) w Łagowie. W 1997 roku podczas 2. Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd. W 2000 uzyskała tytuł "Najsławniejszego Polaka 1999" przyznany w plebiscycie słuchaczy Polskiego Radia.