Mnóstwo miłości w centrum Warszawy

Wieczorem warszawskie Powiśle samo w sobie żyje na tyle intensywnie, że mniej uważny przechodzień mógłby przejść obok „Syreniego Śpiewu” niczego nie dostrzegając. Choć światła i odbijające je ekrany atakują ściągających nad rzekę bywalców okolicznych klubokawiarni, zebranych w ich zasięgu przybywa powoli. Niektórzy rozglądają się niepewnie, ale wygląda na to, że nikt nie znalazł się tu przypadkowo. Zaglądam i ja.

Pierwsze wrażenie okazuje się trafne. Zatrzymany przez ochroniarza, po kilku zwyczajowych (a mimo to zawsze niezręcznych) pytaniach, dostaję do ręki zestaw drobno zapisanych druczków świecących niepokojąco białymi plamami, w które należy wmazać swoje personalia. Bez zmrużenia oka machnąłem parę razy swoje imię, za każdym razem z większymi zawijasami. Dopiero w połowie ostatniego z licznych podpisów, gdy z nazwiska, jakie by ono nie było, zostaje już tylko poszarpana atramentowa fałda, wydało mi się to trochę dziwne. Szczególnie ten wciśnięty w korpus zrzeczeń i oświadczeń rządek podejrzanie niealfabetycznych znaków z grubym „PLN” na deser. Trochę smutny, przeczuwając już, że nie będzie mi dane dokończyć wyjątkowo udanego „Borysa”, zagaduję znudzonego ochroniarza: - No, pan przecież do filmu. I tak mało co nie zagrałem w „Całym mnóstwie miłości”.

U góry gwar, widać jeszcze przed pierwszym ujęciem. Na stolikach piętrzą się kanapki, a z tyłu stoi dobrych parę metrów płynnych rekwizytów o wielu mocach i przynajmniej w kilkunastu kolorach. Nic dziwnego, że barmani z dołu nie byli w najlepszych humorach! Udaje mi się złapać reżysera przygotowującego balkon do mających rozlec się wkrótce klapsów.

- To dopiero drugi dzień zdjęć. Kręcimy dziś pierwsze, klubowe sceny, w których szkicuje się głównego bohatera. - mówi Bartek Kaczmarek. – Większość filmu dzieje się w scenerii przeprowadzkowej.

Zaraz potem ucieka doglądać prób, a ja korzystam z okazji i staram się zrobić kilka zdjęć temu, co niedługo stanie się sceną dla jazzujących „Harpaganów”, z którymi filmowy Łukasz (Łukasz Korybalski) trąbi na podejrzanych imprezach w „Syrenim Śpiewie”, by niedługo potem próbować po kryjomu wynieść się od swojej dziewczyny Ani (Aleksandra Wojtaszek) i zaszyć w swojej kawalerce. Z jakim skutkiem?


Ekipa uwija się w mroku. Fot. Borys Jastrzębski

- Cóż, myślę, że to się dopiero okaże – dodaje tajemniczo, a jakże by inaczej, odszukany później reżyser.

Krótko przed godziną dziewiątą, gdy lokal mógł już uchodzić za nocny, w ruch idzie megafon, a czterech dżentelmenów w błyszczących, jaskrawożółtych marynarkach zajmuje swoje miejsca w prawdziwie klubowej już atmosferze. Bardziej zaraźliwej niż zazwyczaj, bo jak się później okazuje, zdołała się udzielić przesłonie mojego aparatu, skutecznie sabotując większość ujęć…

Film "Całe mnóstwo miłości" realizowany jest w ramach programu „30 minut” Studia Munka, działającego przy Stowarzyszeniu Filmowców Polskich.