Janusz Majewski odznaczony Orderem Odrodzenia Polski

Janusz Majewski zawsze stał na straży wolności i otwartości, zarówno w działalności artystycznej jak i społecznej. Jako Prezes Zarządu Głównego Stowarzyszenia Filmowców Polskich (1983-1990) w swoim pierwszym publicznym wystąpieniu wyraził sprzeciw wobec cenzury, czym od razu naraził się ówczesnej władzy. Jako pierwszy Prezes SFP zainicjował współpracę Stowarzyszenia z zagranicznymi organizacjami filmowymi na świecie. Obecnie jest honorowym prezesem SFP.


Janusz Majewski, fot. SFP

Janusz Majewski urodził się 5 sierpnia 1931 roku we Lwowie. W 1960 roku ukończył studia na wydziale reżyserii łódzkiej Filmówki. Jednym z pierwszych filmów, jaki nakręcił, był telewizyjny "Awatar, czyli zamiana dusz" z 1964 roku, adaptacja opowiadania francuskiego pisarza Teofila Gautiera. Majewski dostał za nią nagrodę FIPRESCI na festiwalu filmów telewizyjnych w Monte Carlo. W kolejnych latach wyreżyserował m.in takie filmy jak.: "Sublokator" (1966) z Janem Machulskim, Barbarą Ludwiżanką i Magdaleną Zawadzką w obsadzie (nagroda FIPRESCI na festiwalu w Mannheim), "Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię" - z Zygmuntem Huebnerem, Barbarą Brylską i Ryszardem Filipskim (1969) oraz film z elementami horroru "Lokis. Rękopis profesora Wittembacha" (1970).

 W 1973 roku przeniósł na ekran powieść Michała Choromańskiego "Zazdrość i medycyna"; w filmie zagrali Ewa Krzyżewska, Mariusz Dmochowski i Andrzej Łapicki. Dwa lata później nakręcił "Zaklęte rewiry", według prozy Henryka Worcella. Wystąpili tam m. in. Roman Wilhelmi oraz młodziutki Marek Kondrat. W 1977 roku premierę miał  jego kolejny film "Sprawa Gorgonowej", zaś w 1979 "Lekcja martwego języka" (na podstawie powieści Andrzeja Kuśniewicza). Dużą popularność wśród polskich widzów zyskał zrealizowany przez Majewskiego historyczny serial "Królowa Bona" (1980), w którym występowali m.in. Aleksandra Śląska, Jerzy Zelnik i Anna Dymna. Dwa lata później Majewski wrócił do tych samych bohaterów w filmie "Epitafium Barbary Radziwiłłówny" z Dymną w roli tytułowej.


Pracę nad filmem "C.K. Dezerterzy" wspomina jako fantastyczną zabawę. A film po stanie wojennym zyskał nowe podteksty. Widzowie odebrali go jako reakcję na rządy wojska i sytuację w kraju. Traktowano go niemal jak manifest anarchizmu. Do kina poszło ponad 7 mln widzów. W telewizji ciągle nadawane są powtórki. - Nie wierzę w filmy dla garstki ludzi: krytyków i znajomych - mówił w wywiadzie dla Barbary Hollender. - Zawsze starałem się swoje robić tak, by przypominały widzom wygodne krzesło zrobione dla nich przez stolarza. Przeżyłem zresztą w związku z tym kilka niezwykłych chwil. Znalazłem się obok kina Atlantic, gdy grano tam "Zazdrość i medycynę". Podszedł do mnie konik i powiedział: "Nie ma biletów, ale mogę panu sprzedać. Niedrogo. Wieczorem będzie podwójna cena".

W 1998 roku powstał na poły autobiograficzny serial telewizyjny Majewskiego "Siedlisko", a w 2005 - film kinowy "Po sezonie" z Leonem Niemczykiem i Magdaleną Cielecką.  W swoim ostatnim filmie fabularnym "Mała  matura 1947" z 2010 roku, Majewski nawiązał do czasów własnego dzieciństwa. Jest to opowieść o grupie gimnazjalistów, których okres dojrzewania przypadł na burzliwe lata powojennej Polski.

W swoim dorobku artystycznym ma również filmy dokumentalne (m.in. poświęcony tematyce wojennej "Album Fleischera" z 1962 i sportowy "Pojedynek" z 1964) oraz liczne spektakle Teatru Telewizji (m.in. "Upiór w kuchni" z 1976).

1 marca 2011 roku odsłonił swoją gwiazdę w Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi. W 2012 roku został uhonorowany nagrodą "Orła" w kategorii "Za Osiągnięcia Życia". Od grudnia 2012 jest także rektorem Warszawskiej Szkoły Filmowej.