Transatlantyk: dokumenty i niezależni

Oczywiście, nie wszystkie filmy okazały się satysfakcjonujące. Jak na każdym festiwalu, tak i w Poznaniu można było trafić na produkcje nieudane. Wielu wiązało spore nadzieje z „Norweskim ninją” (dla sporej części widowni samo słowo „ninja” w tytule stanowi wystarczającą rekomendację). Niestety, film okazał się mało zabawną i nudną parodią amerykańskiego kina akcji z lat 80. Zawiódł także "Jackpot", czarna komedia kryminalna na podstawie książki Jo Nesbø – film wtórny, kiepsko wyreżyserowany i przewidywalny.


"Pocałunek Putina", fot Transatlantyk

Wiele poruszenia wzbudził za to w widowni "Pocałunek Putina", dokument skupiający uwagę na proputinowskim ruchu młodzieżowym „Nasi”, który pod przykrywką pożytecznych działań społecznych „czyści” Rosję z największych przeciwników Putina, posuwając się nierzadko do działań brutalnych i niemoralnych. Odważny, bezkompromisowy dokument, który stara się obiektywnie podejść do problemu, będąc jednocześnie smutnym obrazem młodego pokolenia Rosjan, przeżartego przez cynizm i ślepe pojmowanie nacjonalizmu, zamykającego się na świat zewnętrzny.

Filmy dokumentalne stanowią naprawdę mocny punkt tej edycji festiwalu. Jednym z największych hitów frekwencyjnych była projekcja obrazu „Woody Allen – dokument”. Jak sama nazwa wskazuje, film ten przybliża widzom postać jednego z najbardziej znanych nowojorskich komików, filozofów pośród błaznów i reżyserów współczesnego kina. Dokument ten stanowi nie lada gratkę dla fanów Allena – przybliża losy twórcy od czasów dzieciństwa aż po obecne, oczywiście z uwzględnieniem jego najlepszych filmów (od debiutu „Bierz forsę i w nogi”, poprzez "Annie Hall", aż do "O północy w Paryżu"), jak i występów na scenie czy w programach telewizyjnych. Jest tu właściwie wszystko to, co chcielibyśmy wiedzieć o Woody Allenie, może nazbyt ogólnikowo podane i niewnikające głębiej w jego życie i twórczość, ale film sam w sobie jest pozycją ciekawą, niestroniącą od poczucia
 humoru.
Kadr z filmu "Woody Allen - dokument", fot Transatlantyk

Największym jednak hitem Transatlantyku okazał się skromny, niezależny film wyreżyserowany przez Sarę Polley „Take this Waltz” z kolejną brawurową kreacją Michelle Williams. W tym filmie jest tak piękna i urocza jak jeszcze nigdy dotąd. A aktorsko wspina się na wyżyny. Partneruje jej m.in. Seth Rogen, który również zachwyca ciepłą, lekką i wyważoną kreacją. A sam film to istna perełka amerykańskich „indie movies” - piękny, wzruszający, zabawny, bezpretensjonalny. Wspaniale sfotografowany. Wyreżyserowany z wielką gracją. Obrazuje emocje, zarówno te ukazywane wprost jak i te skrywane między słowami, gestami. Wspaniałe kino, które na długo zostaje w pamięci.