PORTAL
start
Aktualności
Filmy polskie
Box office
Baza wiedzy
Książki filmowe
Dokument
Scenarzyści
Po godzinach
Blogi
Konkursy
SFP
start
Wydarzenia
Komunikaty
Pożegnania
Zostań członkiem SFP
Informacje
Dla członków SFP
Kontakt
ZAPA
www.zapa.org.pl
Komunikaty
Informacje
Zapisy do ZAPA
Kontakt
KINO KULTURA
www.kinokultura.pl
Aktualności
Informacje
Repertuar
Kontakt
STUDIO MUNKA
www.studiomunka.pl
Aktualności
Informacje
Zgłoś projekt
Kontakt
AKTORZY POLSCY
www.aktorzypolscy.pl
Aktualności
Informacje
Szukaj
Kontakt
FILMOWCY POLSCY
www.filmowcypolscy.pl
Aktualnosci
Informacje
Szukaj
Kontakt
MAGAZYN FILMOWY
start
O magazynie
Kontakt
STARA ŁAŹNIA
www.restauracjalaznia.pl
Aktualności
Informacje
Rezerwacja
Kontakt
PKMW
start
Aktualności
Filmy
O programie
Kontakt
Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
MENU
POŻEGNANIA
  19.07.2019
Ma na swoim koncie ponad dwadzieścia tytułów, zrealizowanych głównie w łódzkiej Wytwórni Filmów Oświatowych. Zbigniew Kamiański, ceniony kierownik produkcji, wieloletni członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich, zmarł w Łodzi 16 lipca 2019. Miał 91 lat.
Zbigniew Kamiański urodził się 18 lutego 1928 roku w Warszawie, ale swe studenckie i zawodowe życie związał z Łodzią. Po ukończeniu Wydziału Prawa Uniwersytetu Łódzkiego związał się z pionem produkcyjnym miejscowej Wytwórni Filmów Oświatowych.

Jako kierownik produkcji debiutował w 1971 roku etnograficznym filmem Edwarda Pełczyńskiego „Stroje podobne kwiatom”. Pośród tytułów, które prowadził produkcyjnie, można znaleźć typowe dokumenty i oświatówki, jak choćby „Z badań nad snem” (1976) Wandy Rollny, „Jak powstaje komputer” (1977) Wiesława Drymera, „A za tą górą czeka jesień” (1977) Anny Górnej, „Odnowa” (1981) Władysława Wasilewskiego, ale i filmy eksperymentalne, poszukujące nowych środków wyrazowych, jak „…sztygar na zagrodzie…” (1978) Wojciecha Wiszniewskiego, „Szczęście” (1980) Marka Koterskiego czy – niekonwencjonalne w formie i treści – polsko-austriackie „Sceny narciarskie z Franzem Klammerem” (1980) Bogdana Dziworskiego, Geralda Kargla i Zbigniewa Rybczyńskiego.

Warto zwrócić także uwagę na dokument biograficzny poświęcony Romanowi Kłosowskiemu „Na to wszystko trzeba popatrzeć, z tej drugiej, pogodniejszej strony” (1979) wyreżyserowany przez Marka Koterskiego, a także jedyną fabułę telewizyjną, której produkcją Kamiański kierował – „Opowieść” (1972) Marka Wortmana, z Ryszardą Hanin, Lechem Łotockim i Bolesławem Płotnickim w rolach głównych. Formę dokumentu fabularyzowanego nosił „Wielki statysta” (1983) Mariana Kubery, poświęcony postaci Hugo Kołłątaja, w którego udanie wcielił się Wiktor Sadecki.

Dużo miejsca w dorobku produkcyjnym Kamiańskiego zajmują filmy tropiące polską obecność poza granicami kraju: kręcone w Wilnie – „Ślady” (1987) czy w Baku – „Po co szperam, te historyczne materiały zbieram” (1987), oba w reżyserii Władysława Wasilewskiego, czy „Wspomnij mnie” (1989) Mariana Kubery, rozpostarta pomiędzy Lwowem, Warszawą a Londynem filmowa biografia Mariana Hemara, znakomitego polskiego satyryka, dramaturga, poety, autora tekstów popularnych piosenek i tłumacza.

Ostatni film, przy którym pracował, to telewizyjny dokument Janusza Horodniczego i Krzysztofa Wojciechowskiego „Kawał życia Józefa Rusznicy” (1998), opowiadający o legendarnym członku Szarych Szeregów, aresztowanym w 1952 roku i skazanym w procesie politycznym na karę śmierci, której na szczęście udało mu się uniknąć.

Zbigniew Kamiański współpracował także przy realizacji głośnych, wielokrotnie nagradzanych dokumentów Macieja Drygasa: „Usłyszcie mój krzyk” (1981) i „Stan nieważkości” (1994).

Jerzy Armata/gw
SFP
Ostatnia aktualizacja:  19.07.2019
Zobacz również
fot. SFP
Nie żyje Stanisław Ścieszko
Nie żyje Ryszard Bugajski
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024
Scroll