90. urodziny Aliny Janowskiej

Dużą popularność zdobyła grając już w pierwszych polskich filmach powojennych; zadebiutowała epizodem ulicznym w  filmie "Zakazane piosenki" (1946). Grała także m.in. w "Ostatnim etapie" (reż. Wanda Jakubowska, 1947) i "Skarbie" (reż. Leonard Buczkowski, 1948). Janowską można było oglądać również w m.in. w takich filmach jak: "Ślepy tor" (1947), "Samson" (1961), "Dzięcioł" (1970), "Dulscy" (1975), "Rozmowy kontrolowane" (1990), "Femina" (1991).  W 2008 roku zagrała w filmie "Niezawodny system", rok później w obrazie "Ostatnia akcja".


Ogromną popularność przyniosła jej w połowie lat 60. rola w serialu "Wojna domowa"Jerzego Gruzy, w którym zagrała Irenę Kamińską. Janowska wystąpiła także w innych serialach - "Czterdziestolatek", "Stawka większa niż życie", "Lalka". Aktorkę można było też oglądać w serialu "Złotopolscy", w którym grała apodyktyczną Eleonorę Gabriel.

- Jak to się stało, że zostałam aktorką? Nie marzyłam, nie kształciłam się, ja się po prostu do tego urodziłam - mówi Alina Janowska. Urodziła się 16 kwietnia 1923 roku w Warszawie. Jest aktorką filmową, teatralną, estradową i telewizyjną. Pytana o to, dlaczego została aktorką, odpowiada, że po prostu się do tego nadawała.Wychowała się w rodzinie o artystycznych tradycjach. - Moja mama była aktorką i śpiewaczką, a tata doskonałym aktorem-amatorem i parodystą. Naśladował ludzi w sposób wręcz doskonały, gdziekolwiek gościliśmy to jego talent ściągał z okolicy całą miejscową inteligencję - lekarzy, inżynierów i starostę. Układał wręcz całe etiudy o gościach, którzy u nas bywali, naśladował ich głos i sposób chodzenia" - wspominała Janowska.

Jej prywatne życie to - jak mówią przyjaciele artystki - gotowy scenariusz na film. - Alina mogłaby swym życiorysem wypełnić kilka innych - powiedział o niej aktor i reżyser Andrzej Strzelecki. W czasie wojny dziewięć miesięcy spędziła w celi na Pawiaku, gdzie trafiła za pomaganie Żydom. "II wojnę światową przeżyłam m.in. dzięki pomocy Ilse Glinickiej, pół Austriaczki, pół Estonki, przyjaciółki matki - mówiła artystka w 2008 roku podczas wernisażu wystawy poświęconej relacjom polsko-estońskim. Glinicka pomogła Janowskiej w wydostaniu się z Pawiaka. Podczas Powstania Warszawskiego Alina Janowska była łączniczką (ps. "Alina") 8. kompanii Batalionu "Kiliński" w Śródmieściu.


Po wojnie zamieszkała w Łodzi, gdzie występowała jako tancerka i piosenkarka w teatrach Domu Żołnierza i Syrena. Ukończyła też Szkołę Tańca Artystycznego Janiny Mieczyńskiej w Łodzi (1946 r.). W 1947 r. wróciła do Warszawy. Przez dwa sezony występowała w Teatrze Nowym pod dyrekcją Juliana Tuwima, następnie w Teatrze Wojska Polskiego (późniejszy Dramatyczny). W latach 1952-1955 i 1960-1965 należała do zespołu Teatru Syrena. Jako aktorka Teatru Buffo (1956-60), w charakterze reżysera i choreografa współpracowała z Kabaretem "Szpak" i "Podwieczorkiem przy mikrofonie" - występując także w skeczach. W latach 1966-1980 należała do zespołu Teatru Komedia. Przez wiele lat występowała także w Teatrze Telewizji.

Janowska udziela się również społecznie; dzięki determinacji artystki na warszawskim Żoliborzu powstało Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom "Gniazdo". Stowarzyszenie organizuje zajęcia pozalekcyjne, wysyła też najmłodszych na ferie i wakacje. Janowska co roku uczestniczy także w listopadowych kwestach na warszawskich Powązkach. Jest Kawalerem Orderu Uśmiechu. Została uhonorowana m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką "Za zasługi dla Warszawy", Prometeuszem - Nagrodą Artystyczną Polskiej Estrady za szczególne osiągnięcia dla sztuki estradowej.

Jest żoną słynnego szermierza, mistrza olimpijskiego Wojciecha Zabłockiego oraz matka reżysera (gównie teledysków) i poety Michała Zabłockiego.