100 lat polskiego filmu. Zmruż oczy

ANDRZEJ JAKIMOWSKI, NIEBO NAD GŁOWĄ. ROZMOWA Z JERZYM WÓJCIKIEM, "RZECZPOSPOLITA", 2003, NR 249

Wymyśliłem "Zmruż oczy" tak, aby film mogła obejrzeć również moja córka dziewięciolatka i znaleźć odpowiedź na nurtujące młody umysł pytanie o istotę czasu, przemijania, śmierci… Nie chciałem spiętrzać niezrozumiałych pojęć, lecz poruszyć wyobraźnię.

TADEUSZ SOBOLEWSKI, NIE MUSICIE TAK PĘDZIĆ, "GAZETA WYBORCZA", 24 X 2003

Jakimowski chce opowiadać na przekór popularnej kinowej zasadzie, według której jesteśmy niewolnikami życiowych fabuł (…). W kinie jak w muzyce może być tak, że zdarzenia są monotonne, a mimo to fascynujące (…). Dlatego autor myli tropy – to, co najważniejsze i najciekawsze, dzieje się między bohaterami. Wbrew pozorom to nie Jan (w kreacji Zbigniewa Zamachowskiego) jest w tej historii eskapistą i outsiderem, tylko mała złodziejka, za którą przyjął odpowiedzialność (…). Ładna scena finałowa działa jak nauka patrzenia. Może nie trzeba się tak bardzo bać, że omija nas coś ważnego, jeżeli nie będziemy pędzić razem z innymi. To, co naprawdę ważne, już mamy w sobie.