100 lat polskiego filmu. Zaklęte rewiry

HENRYK WORCELL, ZAKLĘTE REWIRY, 1936

Odwrócił się i zapytał: Za co mnie pan bije? Wtenczas Fornalski uderzył go wierzchem dłoni w zęby – górna warga zaczęła krwawić (…). To nagłe dokuczanie doprowadzało Romka do rozpaczy. Każdej nocy, przed zaśnięciem staczał z Fornalskim bohaterskie walki – strzelał doń z rewolweru, rozbijał krzesła na jego głowie (…), z zimną krwią odmawiał pomocy: giń draniu skończony, giń! Niestety, tyle razy uśmiercony Fornalski żył w dalszym ciągu i pewnie nawet nie wiedział o swoich klęskach.

KONRAD EBERHARDT, NIEKONWENCJONALNA SZKOŁA ŻYCIA, "KINO", 1975, NR 11

Dla Majewskiego zatłoczona kuchnia, brudne, zalane pomyjami podwórko, ciemne zakamarki starego budynku – to także domena swoiście zaczarowana czy zaklęta. Każdy szczegół, każda rzecz wydziela tu dyskretne, magiczne promieniowanie (…). Zło w "Zaklętych rewirach" objawia się nam z jednej strony z podejrzaną, gdyż skłaniającą do lekceważenia otwartością (…), ale w istocie ma ono twarz zasłoniętą, bowiem najgroźniejsze jest właśnie wtedy, gdy nakłada maskę jakiejś rzekomej wyższej konieczności.