100 lat polskiego filmu. Słońce wschodzi raz na dzień

DIALOG Z FILMU

Bolączka: Co jest, że na Ochodzitej diabły tańcują?
Muskała: One tańcują, gdy poczują w powietrzu krew.
Bolączka: Tańcują między trzema sosnami.
Górniok: Nic nie widzę, zobacz Bolączka, co tam lezie.
Muskała: To chyba te diabły z Ochodzitej.
Czarny: Armia Ludowa, zbrojne ramię ludu pracującego.

KRZYSZTOF MĘTRAK, BALLADA O ODRADZANIU SIĘ ŻYCIA, "FILM", 1972, NR 19

Kluba reprezentuje liryczny stosunek do historii, opowiadając o odradzaniu się życia w Beskidzie Śląskim po kataklizmie wojennym. Najbardziej zajmujące w jego filmie jest jednak to, iż poetycko–surrealistyczno–balladowo–zbójecka ludowa prop-agitka z wszystkimi jej akcesoriami (zły duch – sabotażysta, wiejski głupek, chór, emisariusz dobrej sprawy – mocny przywódca) jest w istocie traktatem z inżynierii społecznej, zaprzątniętym problemem: władza a społeczeństwo (…). Całość narzuca się tą niejednoznacznością, fascynuje nią i nadaje "Słońcu…" efekt estetyczny.