100 lat polskiego filmu. Pora umierać

JERZY PŁAŻEWSKI, PORA UMIERAĆ, "KINO", 2007, NR 10

Do W. Sz. Pani Danuty Szafarskiej – w miejscu.
Droga pani Danuto! Dawno już nie zdarzyło mi się tak wzruszyć na filmie polskim jak ostatnio na "Pora umierać" – filmie, który jest Pani benefisem. Dziękuję Pani za sumę przeżyć, które prowadzą nas, widzów, daleko poza przyziemne horyzonty. Jak pisał kiedyś Jan Rostworowski: Kilka razy pięknie zaśpiewał ptak, kilka razy pięknie uśmiechnęła mi się kobieta. I przeszło życie.

ŁUKASZ MACIEJEWSKI, HUŚTAWKA ŻYCIA, "DZIENNIK POLSKI", 24 X 2007

Dorota Kędzierzawska ma swój styl. Do nikogo nie jest podobna, z nikim się nie ściga. Od lat robi swoje małe kameralne kino – filmy o niekochanych dzieciach, samotnych matkach, pryszczatych outsiderach, które mają swoją wierną i liczną widownię na całym świecie.

"Pora umierać" to film o sile życia. O woli walki z życiem, mierzeniu się z przeciwnościami losu (...). Jest to także film o Domu. Pisanym koniecznie z dużej litery. Domu, czyli miejscu, w którym się rodzimy, czasami także umieramy (...). Dawno nie widziałem w kinie tak pięknie pokazanej starości – starości trudnej, ale jednocześnie dowcipnej.