100 lat polskiego filmu. Noce i dnie

JERZY ANTCZAK, FRESK O ŻYCIU I UMIERANIU. ROZMOWA Z WIESŁAWĄ CZAPIŃSKĄ, "GŁOS WYBRZEŻA", 1975, NR 189

Dlaczego "Noce i dnie"? Może dlatego, że jest to książka utkana z emocji – fresk o życiu i umieraniu, historia pokolenia, którego losy wyznaczają dwie mogiły: z 1863 i 1914 roku. Ta druga data symbolizuje jak gdyby koniec epoki, koniec świata i ludzi, którzy nigdy już nie powrócą.

WALDEMAR CHOŁODOWSKI, Z WIATREM, POD WIATR, "FILM", 1975, NR 40

Oto pani Barbara i Bogumił – opowieść o ich miłości, o przemijaniu, o wiernym trwaniu przy człowieku, którego się nie kocha. (...) Barbara Jadwigi Barańskiej jest kobietą-trwaniem, biologicznym nieustannym czekaniem, które rozbijają wydarzenia niespodziane: śmierć dziecka, wyjazd córki, wojna. (...) Ton wspo-mnieniowy narzuca konstrukcję filmu [który] można traktować jako baśń o przeszłości w dziwnej luce historycznej, po i przed klęskami, kiedy ludzie obdarzeni intuicyjną wiedzą żyli jak żyć należy, w zgodzie z rytmem przyrody, według odwiecznych – w co wierzyli – praw, umiejąc odróżnić dobro i zło.