100 lat polskiego filmu. 33 sceny z życia

"33 sceny z życia", 100latpolskiegofilmu.pl


MAŁGORZATA SZUMOWSKA, PRAWIE PSYCHODRAMA. ROZMOWA Z MAGDALENĄ LEBECKĄ, "KINO", 2008, NR 9

Słowo autoterapia mnie śmieszy. To bardziej zmierzenie się z własnym strachem przed śmiercią, przed umieraniem. Podobne znaczenie miał dokument "A czego tu się bać", który poprzedził tę produkcję. To jest tak konkretna historia, że każdy przejaw metafizyki mógłby pachnieć sentymentalizmem.

ZDZISŁAW PIETRASIK, GDYNIA WIERZY ŁZOM, "POLITYKA", 2008, NR 39

Najżywsze emocje budził [na festiwalu w Gdyni] bardzo osobisty obraz Małgorzaty Szumowskiej, która, cytując jej słowa, zrobiła film o utracie najbliższych. Szumowska odważyła się całkowicie zerwać z elegijną poetyką, stosowaną zazwyczaj w opowieściach o śmierci, pokazując jej bardzo zwyczajny, wręcz banalnie prozaiczny rys. (...) W filmie Szumowskiej zdemitologizowana zostaje też polska rodzina, która rzekomo zawsze łączy się w bólu i żałobie. (...) "33 sceny z życia" to nie tylko opowieść o śmierci odartej z sacrum, lecz także o miłości; walczy o nią główna bohaterka, o której na pewno nie możemy powiedzieć, że przegrała swe życie.