Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
Volker Schlöndorff
URODZONY: 31 maj 1939, Wiesbaden
Filmografia
PION REŻYSERSKI (17)
2017
Powrót do Montauk
Reżyser
2011
La mer à l'aube
Reżyser
2006
Strajk
Reżyser
2004
Dziewiąty dzień
Reżyser
2002
10 minut później: Wiolonczela
Reżyser
2000
Legenda Rity
Reżyser
1996
Król Olch
Reżyser
1990
Opowieść podręcznej
Reżyser
1982
Wojna i pokój
Reżyser
1981
Fałszerstwo
Reżyser
1980
Der Kandidat
Reżyser
1979
Blaszany bębenek
Reżyser
1978
Niemcy jesienią
Reżyser
1976
Łaska śmierci
Reżyser
1970
Baal
Reżyser
1966
Niepokoje wychowanka Törlessa
Reżyser
1965
Viva Maria!
Asystent reżysera
SCENARIUSZ (11)
2017
Powrót do Montauk
Scenariusz
2011
La mer à l'aube
Scenariusz
2000
Legenda Rity
Scenariusz
1996
Król Olch
Scenariusz
1982
Wojna i pokój
Scenariusz
1981
Fałszerstwo
Scenariusz
1980
Der Kandidat
Scenariusz
1979
Blaszany bębenek
Scenariusz
1978
Niemcy jesienią
Scenariusz
1970
Baal
Scenariusz
1966
Niepokoje wychowanka Törlessa
Scenariusz
PRODUKCJA (4)
1980
Der Kandidat
Koproducent
1979
Blaszany bębenek
Koproducent
1976
Łaska śmierci
Producent
1970
Baal
Producent
AKTOR (2)
2008
Code Name Melville
Jako on sam
1964
La chance et l'amour
Niemiecki żołnierz
Opis
Niemiecki reżyser, scenarzysta i producent. W trakcie studiów politologicznych i filmowych w Paryżu asystował przy filmach Louisa Malle’a, Alaina Resnais i Jean-Pierre Melville’a. Na początku lat 60. powrócił do Niemiec, angażując się w ruch Nowego Kina Niemieckiego. Jego debiut, „Niepokoje wychowanka Törlessa” (1966, nagroda w Cannes) według Roberta Musila, podejmujący analizę źródeł faszyzmu, uważany jest za czołowe osiągnięcie nurtu. Badanie najnowszej historii Niemiec stało się istotną częścią twórczości Schlöndorffa, szukającego inspiracji w literaturze: „Utracona cześć Katarzyny Blum” (1975) według Heinricha Bölla, „Blaszany bębenek” (1979, Złota Palma w Cannes, Oscar dla filmu nieanglojęzycznego) według Günthera Grassa, „Król Olch” (1996, nagroda w Wenecji) według Michela Tourniera. Próba amerykańskiej kariery zakończyła się niepowodzeniem, mimo interesujących rezultatów („Śmierć komiwojażera” 1985, nominacja do Złotego Globu dla filmu, trzy nagrody Emmy oraz siedem nominacji, w tym za reżyserię, „Opowieść podręcznej” 1990). W 1992 objął funkcję szefa Studia Babelsberg, kontynuującego tradycje wytwórni UFA i DEFA. Nakręcił tam między innymi filmy: „Legenda Rity” (2000, nagroda w Berlinie), „Dziewiąty dzień” (2004, nagroda w Monachium) czy poświęcony narodzinom Solidarności „Strajk” (2006).
Konrad J. Zarębski
opis redakcji
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024